Αφορμή για τα παρακάτω είναι ένα πρόσφατο σχόλιο που μου έκαναν ότι εγώ δεν περπατάω, αλλά απλά βάζω το κεφάλι κάτω και τρέχω…
Νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ και να μοιραστώ μαζί σας το καθημερινό πρόβλημα (για εμ ένα είναι πρόβλημα για εσάς δεν ξέρω) του αδιάκοπου βομβαρδισμού του εγκεφάλου μας, με ποικίλους τρόπους, από αμέτρητες διαφημίσεις. Και εξηγούμαι…
Κάθε πρωί ξεκινώ στις 7 περίπου για τη δουλειά. Από την ώρα που θα βγω από το σπίτι μου μέχρι την ώρα που θα μπω στην «ασφάλεια» του γραφείου μου, αισθάνομαι ότι τρέχω να ξεφύγω από χιλιάδες διαφημίσεις που με κυνηγούν. Το μετρό είναι γεμάτο από αυτές! Περίπου δέκα φωτισμένες αφίσες σε κάθε αποβάθρα, δηλαδή είκοσι σε κάθε χώρο επιβίβασης και αποβίβασης, συν αυτές που σε περιμένουν μετά από γωνίες στους διαδρόμους που οδηγούν στις κυλιόμενες και στις «απλές» σκάλες (γιατί σου λέει δεν μπορεί, πρέπει να περάσουν από εδώ για να βγουν) συν τις οθόνες πλάσματος σε κάποιους σταθμούς, συν τις εξωτερικές και εσωτερικές διαφημίσεις στα τραίνα. Μάλιστα πριν λίγα χρόνια είχαν βάλει μέχρι και διαφημιστικά μηνύματα στα τούνελ του ηλεκτρικού τα οποία αποτελούνταν από πολλά καρέ και από τα παράθυρα των τραίνων τα έβλεπες ακριβώς σαν κινούμενα σχέδια, ολόκληρα βουβά τηλεοπτικά σποτάκια! Η κατάσταση βέβαια σήμερα στον ηλεκτρικό είναι πολύ καλή και αυτό ιδιαίτερα μετά την ανακατασκευή των σταθμών για την Ολυμπιάδα, γιατί μέχρι και το 2004 ακόμη και τα σκαλοπάτια είχαν διαφημιστικά μηνύματα γνωστού αναψυκτικού. Ούτε κάτω δηλαδή δεν μπορούσα να κοιτάω!!
Βγαίνοντας από το μετρό, με περιμένουν αφίσες κολλημένες στον τοίχο ακριβώς απέναντι από την έξοδο σε έναν αγώνα να πλακώσουν η μία την άλλη και όποιες νικήσουν εμένα! Προχωρώντας, στο απέναντι κτήριο υπάρχουν τεράστιες πινακίδες των μαγαζιών του ισογείου ή και άσχετες διαφημίσεις. Λίγο πιο μπροστά μου, επάνω σε ένα στύλο ύψους τριών περίπου μέτρων, στέκεται μία μεγάλη πινακίδα γνωστής πιτσαρίας ακριβώς μπροστά από το κατάστημα, λες και δεν έφτανε η τεράστια ταμπέλα που έχουν τοποθετήσει στην είσοδό του…
Στο περίπτερο που πάω για εφημερίδα, η τέντα όλο και με κάποια διαφήμιση στολίζεται, για να μην αναφέρω και τις διαφημίσεις στη στάση των λεωφορείων και στις ειδικές ταμπέλες στο δρόμο (εξαιτίας των οποίων έχουν χαθεί και ανθρώπινες ζωές) δίπλα από τα οποία αναγκαστικά περνάω, τις διαφημίσεις σε λεωφορεία και αυτοκίνητα και στις τσάντες υπερκαταναλωτικών δεσποινίδων που περνούν δίπλα μου μέχρι να φτάσω στο γραφείο και να ανοίξω την εφημερίδα μου η οποία, θέλοντας και μη, στις διαφημίσεις που δημοσιεύει στηρίζεται.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τελικά, υποσυνείδητα κάτι μας μένει, θέλουμε δεν θέλουμε. Πλέον, δεν χρειάζεται μια διαφήμιση να έχει κάποιο κρυφό μήνυμα για να μας επηρεάσει. Η οπτική κυρίως επίθεση που δεχόμαστε και ο τρόπος που έχουμε διαμορφώσει το περιβάλλον μας έτσι, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να κάνουμε δέκα βήματα χωρίς να δούμε τουλάχιστον πέντε διαφημιστικά μηνύματα οποιασδήποτε μορφής, έχει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Η απάθειά μας είναι τελικά αυτή που μας μετατρέπει σε καταναλωτικά όρνια!
Το να προσπαθήσεις να βρεις τρόπο να αγνοείς όλα αυτά τα μηνύματα που υπάρχουν γύρω μας είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ χρόνο για να το καταφέρεις. Αυτό που έχω καταλάβει από τη μέχρι τώρα προσπάθειά μου, και έπρεπε να το προσπαθήσω για να σταματήσω κάποια στιγμή να περπατώ σκυφτός, είναι πως ένα από τα στάδια που πρέπει να περάσει κάποιος κατά την προσπάθεια αυτή είναι αυτό της ψευδαίσθησης ότι τις αγνοεί…
Πολλές φορές πάντως βλέπω διαφημίσεις και πραγματικά γελάω με αυτά που μας σερβίρουν οι επίδοξοι διαφημιστές, αν και το περισσότερο γέλιο το έχουν οι διαφημίσεις με σεξουαλικό υπονοούμενο οι οποίες είναι απίστευτα πολλές και αφορούν από χαρτιά υγείας μέχρι φωτογραφικές μηχανές και μπορεί να είναι από φανερά προκλητικές μέχρι φοβερά ύπουλες…
Αυτά ήθελα να σας μεταφέρω λίγο πολύ, ελπίζω στην επόμενη βόλτα που θα κάνετε στην πόλη να με θυμηθείτε, και πραγματικά εύχομαι να κάνουμε κάτι και να έρθει και μέρα που θα διαμορφώνουμε εμείς το αστικό μας τοπίο και όχι εκείνο εμάς θα περπατάμε με το κεφάλι ψηλά και οι φίλοι μας θα κόψουν επιτέλους τα πειράγματα…
