Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Δημοκρατικό ντελίριο.

Δημοκρατικό ντελίριο έχει ξεσπάσει αγαπητοί φίλοι, σε όλο το δυτικό κόσμο και οι κακές γλώσσες λένε ότι βασική του αιτία είναι η στροφή της προσοχής του κόσμου από τις καταρρέουσες χρηματοπιστωτικές αγορές και την καταστροφή του κράτους πρόνοιας στα πεδία των μαχών και στις αποκρουστικές εικόνες των νεκρών. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το γεγονός ότι οι επιθέσεις των δυτικών στη Λιβύη ξεκίνησαν λίγο αφού άρχισαν να έρχονται οι πρώτες πληροφορίες για το κόστος του σεισμού στον ειρηνικό στο χρηματιστήριο της Ιαπωνίας, αλλά και για το κόστος της αποκατάστασης των ζημιών στη χώρα, το οποίο παραδόξως υπολογίστηκε πιο γρήγορα και από τον τελικό απολογισμό των νεκρών.

Στο δημοκρατικό τους ντελίριο οι χώρες της Δύσης αναπτύσσουν αντανακλαστικά ανάλογα των αντιδράσεων των οργανισμών στα αυτοάνοσα νοσήματα, αφού αρχίζουν να κατηγορούν και να επιτίθενται σε καθεστώτα που οι ίδιες δημιούργησαν ή ευνόησαν τη δημιουργία τους. Από την άλλη εξίσου αυταρχικά καθεστώτα όπως αυτά της Ρωσίας ή της Κίνας βγάζουν την ουρά τους απ' έξω, ενώ οι ΗΠΑ αναμείχθηκαν αρκετά απρόθυμα στις επιχειρήσεις, κυρίως λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αλλά και επειδή είχαν πιο σοβαρές επιχειρήσεις σε εξέλιξη, βλέπε Ιράκ και Αφγανιστάν, στις οποίες οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ συμμετέχουν ελάχιστα και στις οποίες έχουν ήδη στραμμένη την προσοχή του πληθυσμού τους, καθιστώντας περιττή άλλη νέα μεγάλη εμπλοκή. Αίνιγμα αποτελεί η στάση της Γερμανίας αν και οι κακές γλώσσες λένε και εδώ ότι δεν μπλέχτηκε για λόγους τσιγκουνιάς προκειμένου να μην ξοδέψει χρήματα σε πολεμικές επιχειρήσεις και να διατηρήσει τα τεράστια πλεονάσματα σε βάρος των εταίρων της. Τέλος δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε και στο τσουτσέκι της μέσης ανατολής το Ισραήλ, το οποίο προχώρησε σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη λωρίδα της Γάζας σκοτώνοντας κύριους αμάχους, αμέσως μετά την έναρξη των συμμαχικών επιχειρήσεων στη Λιβύη προκειμένου οι επιθέσεις αυτές να περάσουν όσο το δυνατό απαρατήρητες.


Political Pictures - Hipster Libyan Rebels
see more Political Pictures


Μείνετε μαζί μας!

Ακολουθεί πυρηνικός όλεθρος, εκτενέστατη πολιτική ανάλυση σχετικά με το πως τα απρόσεχτα χτυπήματα των αμάχων στη Λιβύη από τους συμμάχους ήταν η βασική επιδίωξη του Καντάφι, το πώς οι παράπλευρες απώλειες θα του προσφέρουν ξανά νομιμοποίηση στα μάτια πολλών Αράβων και το πώς οι χώρες της δύσης που κόπτονται για τη δημοκρατικότητα των άλλων χωρών ολοένα και αυταρχικοποιούνται. Επίσης ένας πολύ χρήσιμος και πρακτικός οδηγός για να μπορείτε να καταλαβαίνετε πάντοτε πότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λέει αλήθεια και πότε ψέματα και δέκα απλές και χρήσιμες συμβουλές για το πώς να πετύχετε τα πιο νόστιμα ντολμαδάκια από τη Μαρίκα Μητσοτάκη!


Political Pictures - Dictator Removal Progress Bars
see more Political Pictures

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Για μια μέρα ήρωας αλλά τι κρίμα να είσαι νεκρός.

Όταν άκουσα την είδηση της δολοφονίας των δύο παιδιών, μοτοσικλετιστών της ΔΙΑΣ, σάστισα. Η καθημερινότητά μας, μας έχει μάθει να δεχόμαστε πολλά μικρά σοκ καθημερινά και να τα απορροφούμε. Αυτό όμως ήταν άλλο ένα από αυτά τα περιστατικά που είναι σαν να μας πέταξαν ένα κουβά αίμα στη μούρη για να μας ξυπνήσουν. Όταν έκανα αυτή τη σκέψη όμως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να θυμηθώ μερικά από αυτά τα "μικρά" σοκ που είχα και εγώ ξεχάσει και θυμήθηκα τον άστεγο που τον πολτοποίησε το απορριμματοφόρο, τον ανήλικο μετανάστη που έσκασε η βόμβα στα χέρια του, τους πνιγμένους μετανάστες πριν λίγες μέρες ανοικτά της Κέρκυρας, τους νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα που όλο και πληθαίνουν τελευταία, ακόμα και τους νεκρούς της Mαρφίν και πόσο εύκολα τη γλίτωσαν οι υπαίτιοι ή την αποβολή της γυναίκας από στην Κερατέα και άλλους πολλούς που ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχω ήδη ξεχάσει και που ο θάνατός τους δεν είχε την ίδια αξία για να τύχει της ίδιας προβολής ή διερεύνησης, ούτε καν την ίδια εντύπωση σε εμένα για να έρθω να γράψω κάτι εδώ.

Τρομάζω και με τον εαυτό μου καμιά φορά πως ακόμα και στο θάνατο και στους νεκρούς δίνουμε μεγαλύτερη η μικρότερη αξία λες και είμαστε στο χρηματιστήριο της ζωής, λες και κάθε ζωή δεν μετρά το ίδιο, λες και κάθε ζωή που φεύγει με μη "φυσιολογικό" τρόπο και πριν την ώρα της, δεν φεύγει και το ίδιο άδικα.

Από την άλλη θυμώνω γιατί ακούω γύρω μου να μιλάνε για τους γονείς και τους συγγενείς, τον πόνο τους το δράμα τους και για τους νεκρούς τίποτα. Οι νεκροί δεν νιώθουν, δεν σκέφτονται, οι νεκροί ήταν απλά άτυχοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι νεκροί δεν υπήρξαν ποτέ, ότι δεν θα υπήρχαν ακόμα αν δεν τους είχαν σκοτώσει οι προσωπικές φιλοδοξίες, ο εγωισμός, η ανικανότητα, η αδιαφορία των ανωτέρων τους ή αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση χρημάτων αλλά κυρίως ήθους ή η αύξηση της εγκληματικότητας που κατά κανόνα συνοδεύει τις δύο προηγούμενες κρίσεις.

Σαπίζουμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ και ξεχνάμε όλο και πιο εύκολα και σε λίγες μέρες και τα δύο αυτά παιδιά θα έχουν ξεχαστεί, σαν να μην υπήρξαν ποτέ παρόλο που ο θάνατός τους συγκίνησε περισσότερο από αυτούς άλλων. Τουλάχιστον αυτοί έγιναν για μια μέρα ήρωες, αλλά τι κρίμα να είναι νεκροί. Αυτό που έμεινε σε εμάς είναι απλά άλλο ένα μήνυμα ότι κάτι δεν πάει καλά στον τόπο αυτό και με τον τρόπο που ζούμε, αλλά τι κρίμα, σύντομα θα το ξεχάσουμε και αυτό.