Για μια μέρα ήρωας αλλά τι κρίμα να είσαι νεκρός.

Όταν άκουσα την είδηση της δολοφονίας των δύο παιδιών, μοτοσικλετιστών της ΔΙΑΣ, σάστισα. Η καθημερινότητά μας, μας έχει μάθει να δεχόμαστε πολλά μικρά σοκ καθημερινά και να τα απορροφούμε. Αυτό όμως ήταν άλλο ένα από αυτά τα περιστατικά που είναι σαν να μας πέταξαν ένα κουβά αίμα στη μούρη για να μας ξυπνήσουν. Όταν έκανα αυτή τη σκέψη όμως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να θυμηθώ μερικά από αυτά τα "μικρά" σοκ που είχα και εγώ ξεχάσει και θυμήθηκα τον άστεγο που τον πολτοποίησε το απορριμματοφόρο, τον ανήλικο μετανάστη που έσκασε η βόμβα στα χέρια του, τους πνιγμένους μετανάστες πριν λίγες μέρες ανοικτά της Κέρκυρας, τους νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα που όλο και πληθαίνουν τελευταία, ακόμα και τους νεκρούς της Mαρφίν και πόσο εύκολα τη γλίτωσαν οι υπαίτιοι ή την αποβολή της γυναίκας από στην Κερατέα και άλλους πολλούς που ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχω ήδη ξεχάσει και που ο θάνατός τους δεν είχε την ίδια αξία για να τύχει της ίδιας προβολής ή διερεύνησης, ούτε καν την ίδια εντύπωση σε εμένα για να έρθω να γράψω κάτι εδώ.

Τρομάζω και με τον εαυτό μου καμιά φορά πως ακόμα και στο θάνατο και στους νεκρούς δίνουμε μεγαλύτερη η μικρότερη αξία λες και είμαστε στο χρηματιστήριο της ζωής, λες και κάθε ζωή δεν μετρά το ίδιο, λες και κάθε ζωή που φεύγει με μη "φυσιολογικό" τρόπο και πριν την ώρα της, δεν φεύγει και το ίδιο άδικα.

Από την άλλη θυμώνω γιατί ακούω γύρω μου να μιλάνε για τους γονείς και τους συγγενείς, τον πόνο τους το δράμα τους και για τους νεκρούς τίποτα. Οι νεκροί δεν νιώθουν, δεν σκέφτονται, οι νεκροί ήταν απλά άτυχοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι νεκροί δεν υπήρξαν ποτέ, ότι δεν θα υπήρχαν ακόμα αν δεν τους είχαν σκοτώσει οι προσωπικές φιλοδοξίες, ο εγωισμός, η ανικανότητα, η αδιαφορία των ανωτέρων τους ή αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση χρημάτων αλλά κυρίως ήθους ή η αύξηση της εγκληματικότητας που κατά κανόνα συνοδεύει τις δύο προηγούμενες κρίσεις.

Σαπίζουμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ και ξεχνάμε όλο και πιο εύκολα και σε λίγες μέρες και τα δύο αυτά παιδιά θα έχουν ξεχαστεί, σαν να μην υπήρξαν ποτέ παρόλο που ο θάνατός τους συγκίνησε περισσότερο από αυτούς άλλων. Τουλάχιστον αυτοί έγιναν για μια μέρα ήρωες, αλλά τι κρίμα να είναι νεκροί. Αυτό που έμεινε σε εμάς είναι απλά άλλο ένα μήνυμα ότι κάτι δεν πάει καλά στον τόπο αυτό και με τον τρόπο που ζούμε, αλλά τι κρίμα, σύντομα θα το ξεχάσουμε και αυτό.