Περί κοινωνικού αυτισμού

 Από την αρχή της ιστορίας του κορονοϊού, βλέπουμε στη χώρα μας το δάκτυλο της κυβέρνησης να σηκώνεται και να δείχνει. Να δείχνει τους νέους, τους ηλικιωμένους, τις πλατείες, τα μπαρ, τους υγειονομικούς και τους ανεμβολίαστους.

Κι εμείς κάθε φορά που ο στόχος και το αφήγημα αλλάζει είμαστε όλο και πιο ανήσυχοι, όλο και πιο δυναμικοί στην αντίδρασή μας και στην ανθρωποφαγία μας. Και ο κόσμος είναι πολύπλοκος, το αφήγημα δαιδαλώδες, η αλήθεια όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί σε σημείο που γίνεται πλέον επουσιώδης και ακούω γύρω μου ατάκες όπως "δε με ενδιαφέρει τι ισχύει και τι όχι, με ενδιαφέρει ότι αυτοί -οι άλλοι- δεν κάνουν αυτό που πρέπει" και αυτό το "πρέπει" αλλάζει κάθε φορά και θέλει και αυτό κυνήγι και γίνεται δύσκολο να πείσω διάφορους συνομιλητές να σταματήσουν να κοιτούν την κορυφή του παγόβουνου, να σταματήσουν να κοιτούν τον άλλο και να προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν τις πολιτικές από τα γεγονότα και είναι τόσο δύσκολο αυτό που μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι το ίδιο πρέπει να κάνω και με τον εαυτό μου.

Τελευταίο παράδειγμα του διαίρει και βασίλευε της Ελληνικής κυβέρνησης (γιατί δικό της υποπροϊόν είναι και αυτό), η κίνηση του Σερβετάλη να αντισταθεί στη πολιτική των διαχωρισμών. Το δάκτυλο που σηκώνεται και δείχνει, ξαφνικά έπεσε βαριά επάνω του και το κύμα ανθρωποφαγίας που σηκώθηκε βλέπω να παρασέρνει στους αφρούς του κάθε καρυδιάς καρύδι από όλο το πολιτικό φάσμα.
 

Από δεξιά και αριστερά παρατηρώ το πέσιμο που περιλαμβάνει από επίθεση στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις μέχρι ακραίο whatabaoutism του τύπου "ναι αλλά που ήσουν εσύ στον Χ,Ψ,Ω, αγώνα;"
Βλέπω το κυβερνητικό in.gr να ξεκινά την επόμενη μέρα με δύο άρθρα, ψηλά στη σελίδα, κατά του Σερβετάλη και το λάδι να χύνεται στη φωτιά χωρίς τσιγκουνιές.
 

Την ώρα που συντελείται η μεγαλύτερη σφαγή πληθυσμού των τελευταίων ετών με όχημα την πανδημία, την ώρα που συντελείται μια τρελή αφαίμαξη πλούτου από τα μεσαία και φτωχά στρώματα του πληθυσμού μέσω της βιομηχανίας ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας που έχει στηθεί και όχι μόνο, την ώρα που η κυβέρνηση παραμένει σχετικά αλώβητη από όλη αυτή τη συντονισμένη "αποτυχία" της, την ώρα που ολόκληρη η Ευρώπη διαπιστώνει αμήχανα τις περιορισμένες δυνατότητες των εμβολίων -τουλάχιστον ως προς την ελαφριά νόσηση και διασπορά- στα οποία τόσο επένδυσε, εμείς αντί να επικροτούμε κάποιον που σήκωσε το κεφάλι μπροστά στο τέρας των διαχωρισμών που έρχεται να μας διχάσει και να μας αποπροσανατολίσει κοιτάμε να τον φάμε. Προσπαθούμε να τον κάνουμε ρινόκερο και αυτός αντιστέκεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανε ο χαρακτήρας που υποδυόταν στο έργο που κατέβηκε.
 

Δε με ενδιαφέρει ο χαρακτήρας του Σερβετάλη, δε με ενδιαφέρει τι έκανε και τι δεν έκανε στο παρελθόν, δεν με ενδιαφέρουν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις, αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι τώρα, όταν χρειάστηκε να πει όχι στην πολιτική των διαχωρισμών, το έκανε και όσο και να κοπανιέστε για την δημόσια υγεία και για την κοινή προσπάθεια, οι διαχωρισμοί είναι λάθος και αν έχετε αντίθετη άποψη ρωτήστε τους εβραίους, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους και όποιο άλλο περιθωριοποιημένο και διαφορετικό ξεχνάω που πλήρωσε αυτή του τη διαφορετικότητα στην ανθρώπινη ιστορία, πολλές φορές και σε αίμα.
Όχι μόνο πιστεύω ότι ο Σερβετάλης έκανε καλά αλλά επιπλέον και ότι όλοι οι συνάδελφοί του θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο και όλοι εμείς να μποϊκοτάρουμε όλους τους χώρους όπου υπάρχουν τέτοιου είδους περιορισμοί.
 

Είμαι κατά των διαχωρισμών και υπέρ πρώτα της ευθύνης του κράτους και μετά της κοινωνίας. Έχω κάνει το εμβόλιο αλλά δε πιστεύω ότι σε καμιά περίπτωση αυτό πρέπει ή μπορεί να συνεπάγεται περισσότερα δικαιώματα σε βάρος των άλλων και σε καμιά περίπτωση ότι ο εμβολιασμός θα πρέπει να γίνει υποχρεωτικός. Αν θέλουμε περισσότερη ασφάλεια σε κλειστούς χώρους πέρα από τη χρήση μάσκας τότε το κράτος να παρέχει δωρεάν τεστ σε όλο το πληθυσμό και μόνο τότε να απαιτεί αρνητικό τεστ από όλους, εμβολιασμένους και μη, για την είσοδο. Ο ρόλος του κράτους είναι να εξασφαλίζει εκείνες τις συνθήκες που θα παρέχουν ισότιμοι πρόσβαση σε όλους και παντού, όχι να θεσμοθετεί περιορισμούς για να καλύψει τις αποτυχίες του.  Αν θέλουμε να τελειώνουμε με την πανδημία πρέπει το κράτος να ξεκινήσει συστηματική ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, όλες τις διαδικασίες που απαιτούνται ώστε το ΕΣΥ να ενισχυθεί, να δημιουργήσει ξεχωριστές κλινικές και αναρρωτήρια κορονοϊού και να κάνει μια σοβαρή εκστρατεία ενημέρωσης ώστε να πειστεί περισσότερος κόσμος να εμβολιαστεί. Όχι διαχωρισμούς, καταναγκασμό και κοινωνικό αυτοματισμό που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε μονόφθαλμοι βασιλιάδες στη χώρα των τυφλών.