Μια μικρή ιστορία (Μέρος 2ο)

Έφυγα από το νοσοκομείο τρέχοντας, τέτοιο σκωτσέζικο ντους δεν είχα ξανά πάθει...
Η υπόλοιπη πρώτη μέρα κύλησε γενικά ήρεμα. Αποφάσισα να πάω σπίτι να ξεκουραστώ και η φυσιολογική όπως μου είπαν ενόχληση από το εμβόλιο ήταν σχετικά ανεκτή.
Τη δεύτερη μέρα όμως... για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη μέρα, τουλάχιστον όχι όπως θυμόμουν ότι ήταν οι μέρες.
Όταν την επόμενη μέρα ξύπνησα, γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορούσα να δω, να μιλήσω και να κουνηθώ. Δεν μου πήρε και πολύ να καταλάβω ότι είμαι σε κώμα, ή φυτό, ή κάτι παρόμοιο.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και με γέμισε τρόμο ήταν το πότε και ποιος θα με έβρισκε. Τι θα γινόταν αν κανείς δεν με αναζητούσε για μέρες, τι θα γινόταν αν δεν επανερχόμουν μόνος μου σε λίγες ώρες;
Το δεύτερο ήταν η εικόνα της μάνας μου να με ξεσκατίζει. Αυτός ο τρόμος ήταν ακόμη χειρότερος...
Τελικά δεν άργησαν να με βρουν. Η σπιτονοικοκυρά μου και τα τρία ενοίκια που της χρωστούσα φρόντισαν πολύ καλά για αυτό. Σύντομα μαζεύτηκε κόσμος δίπλα μου και ένα από τα δεύτερα πράγματα που παρατήρησαν ήταν η βεβαίωση και οι οδηγίες από το κέντρο όπου εμβολιάστηκα.
Το πρώτο ήταν ότι είχα κατουρηθεί πάνω μου και μάλιστα περισσότερες από μία φορές. Ούτε ίχνος τσίρλας, πάλι καλά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή άκουγα και καταλάβαινα αρκετά καλά το τι γινόταν γύρω μου, ευτυχώς όμως, γρήγορα, σχεδόν έχασα και αυτήν την ικανότητα και έτσι ανακουφίστηκα ότι τουλάχιστον δεν θα καταλαβαίνω πότε και ποιος με ξεσκατίζει.
Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρος τις πρώτες μέρες ήταν ότι βρισκόμουν σε νοσοκομείο.
Ο χρόνος από εκεί και έπειτα άρχισε να χάνει τη σημασία του. Τον πρώτο καιρό πέρασα από διάφορες φάσεις μέχρι να αποδεχθώ την κατάσταση. Στην αρχή είχα πολλές ελπίδες ότι αφού με βρήκαν θα μπορούσαν και να με θεραπεύσουν, βαρέθηκα όμως να τους περιμένω και σύντομα ξεκίνησα μια εσωτερική ψυχολογική τουρνέ. Πρώτα έκανα μια στάση στον πανικό και την απελπισία που είχα καιρό να δω. Τραγικό ζευγάρι. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκαν ιδιαίτερα για την επίσκεψή μου και μιας και δεν ήταν και οι καλύτεροι οικοδεσπότες, αποφάσισα να τους αποφεύγω στο εξής. Φεύγοντας από εκεί μπήκα στο πρώτο σινεμά που βρήκα που όλως τυχαία είχε σε πρώτη προβολή τη ζωή μου. Λένε ότι μπροστά σε άμεσο κίνδυνο να πεθάνεις περνά μπροστά από τα μάτια σου, σε μια στιγμή όλη σου η ζωή, σαν ταινία. Εγώ αν και ήμουν σίγουρος πλέον ότι δεν θα τη σκαπούλαρα, δεν μπορώ να πω ότι βιαζόμουν ιδιαίτερα και έκατσα να δω την ταινία με την ησυχία μου, χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Το πρόβλημα ήταν ότι άντεξα να δω μόνο τη μισή από αυτή. Μέχρι τότε είχα προλάβει να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή και η μια μαλακία μετά την άλλη που τον έβλεπα να κάνει είχε αρχίσει να μου προκαλεί κατάθλιψη. Αυτή ήταν και η προτελευταία στάση της τουρνέ. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ήμουν μες στη μιζέρια, ξέρω όμως ότι η κατάθλιψη είναι πολύ καλή φίλη με την απελπισία γιατί τις άκουγα συχνά να μιλούν στο τηλέφωνο όσο η πρώτη μου κρατούσε συντροφιά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό η αυτοκτονία, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι ούτε την αναπνοή μου δεν θα μπορούσα να κρατήσω στην κατάσταση που ήμουν και αυτό εξόργιζε και έκανε ακόμα πιο δυσβάσταχτη την κατάθλιψη που έβλεπε ότι δεν μπορεί να με ξεφορτωθεί με τίποτα. Τελικά εντελώς ξαφνικά τα ξεπέρασα όλα και άρχισα να βαριέμαι. Και βαριόμουνα για πολύ καιρό μιας και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω πότε θα με πάρει πάλι ο ύπνος μπας και δω κανένα όνειρο. Ακόμα και οι εφιάλτες ήταν πιο ενδιαφέροντες από αυτή τη σκοτεινή βουβαμάρα. Όλα όμως άλλαξαν ξανά όταν άρχισα να γίνομαι πραγματικά καλός στα όνειρα. Ενθυμούμενος μερικά άρθρα που είχα διαβάσει παλαιότερα σχετικά με το πως να βλέπουμε συνειδητά όνειρα, άρχισα να ελέγχω τον εαυτό μου μέσα σε αυτά και μετά από πολύ προσπάθεια να ελέγχω και το περιβάλλον! Δεν ξέρω αν έφταιγαν και τα φάρμακα που δοκίμαζαν πάνω μου αλλά μετά από λίγο καιρό άρχισα να χάνω τον έλεγχο. Πλέον δεν καταλάβαινα πότε κοιμόμουν και πότε ήμουν ξύπνιος. Χωνόμουν όλο και πιο βαθιά στον κόσμο που είχα αρχίσει να πλάθω ώστε και τις ώρες που ήμουν σίγουρα ξύπνιος, πλέον τις βίωνα σαν σε όνειρο. Ο μόνος τρόπος να καταλάβω τη διαφορά ήταν αν είχα κανονίσει κανένα ραντεβουδάκι με γκόμενα. Στο όνειρο όλα τα βίωνα σαν αληθινά. Ένιωθα, περπατούσα έκανα έρωτα, όλα κανονικά. Πάντα ήξερα όμως ότι όταν δεν μου σηκωνόταν σίγουρα ήμουν ξύπνιος.
Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει αλλά πλέον δεν με νοιάζει καθόλου. Έχω κάνει και έχω δει τόσα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχω την ευκαιρία να κάνω... αν υποθέσουμε ότι αυτό που έχω εδώ πιάνεται σαν κανονική ζωή. Έχω ταξιδέψει στα πιο απίθανα μέρη, έχω δοκιμάσει τα πιο τέλεια φαγητά και έχω κοιμηθεί με τις πιο ωραίες γκόμενες. Μέσα στο matrix του μυαλού μου όλα φαίνονται και νιώθουν αληθινά! Μέχρι και το ξύλο που έφαγα μια φορά από κάτι τύπους από τους οποίους αγόρασα χασίς. Έτσι και αλλιώς όνειρο είναι, σκέφτηκα, σιγά μην τους πληρώσω κιόλας, και λίγες μέρες αργότερα με μαύρισαν στο ξύλο.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν το σεξ εδώ πέρα δουλεύει όπως δούλευαν οι ονειρώξεις μου στην εφηβεία, τα λερωμένα βρακιά ή ότι άλλο μου φοράνε, που θα βρίσκουν κάθε φορά που με αλλάζουν θα είναι το μόνο σημάδι ότι εδώ μέσα ζω!
Τελευταία όμως έχω αρχίσει να κουράζομαι. Τίποτα δεν με ευχαριστεί. Κάτι μέσα μου με τρώει. Έρχομαι συχνά εδώ στο γραφείο μου, όπου ηρεμώ και προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είμαι και από που ήρθα. Πλέον μου είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ, γιαυτό ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο. Δεν ξέρω αν το γράφω για εμένα ή για κάποιον που θα έρθει μετά από εμένα εδώ. Δεν ξέρω καν αν αυτά που θυμάμαι και που με τόσο κόπο συγκέντρωσα και έγραψα πιο πάνω ήταν ποτέ αληθινά ή αν τα έχω ήδη ξαναπεί. Φοβάμαι ότι αύριο δεν θα είμαι εδώ, μετά προσπαθώ να θυμηθώ πώς όριζα το “αύριο” πριν το εμβόλιο αλλά τα παρατάω γρήγορα όταν συνειδητοποιώ ότι ούτε το “εδώ” ξέρω πια που είναι. Μια λέξη τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μου και ενώ στην αρχή μου προκαλούσε πανικό, τώρα με ανακουφίζει. Δεν ξέρω γιατί την περιμένω τόσο ή τι συμβολίζει, ίσως παλιά να ήξερα. Μάλιστα τις προάλλες, παρόλο που δεν έχω ακούσει κάτι από τον έξω κόσμο πολύ καιρό τώρα, είμαι σίγουρος πως άκουσα αυτήν την ίδια λέξη. Η φωνή ήταν αντρική και είμαι σίγουρος ότι έλεγε κάτι για μια πρίζα...