Μια μικρή ιστορία (Μέρος 1ο)

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι...
Θυμάμαι γινόταν μεγάλη φασαρία για ένα καινούριο εμβόλιο. Υπήρχε μια καινούρια γρίπη η οποία ξεκίνησε από το Μεξικό και θέριζε κόσμο από χώρα σε χώρα και όταν λέω θέριζε μιλάω για τρελή διάρροια. Η διάρροια έγινε ξαφνικά η μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη. Η μισή υφήλιος έχεζε ασύστολα. Το οικοσύστημα βρισκόταν μπροστά σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή πνιγμένο στα σκατά και οι σιβηρικοί πάγοι ήταν έτοιμοι να λιώσουν και να απελευθερώσουν τεράστιες ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρα... μιλάμε για το μεγαλύτερο κλάσιμο στην ιστορία της Γης! Η γη μας έχει γεράσει και θα πάει από χέσιμο, σκέφτηκα όταν άρχισαν να με πιάνουν και εμένα οι οικολογικές μου ευαισθησίες, που ήταν και της μόδας την εποχή εκείνη... Πρέπει να κάνω κάτι. Στη χώρα μας μέχρι τότε, κυρίως λόγω του καλού για την εποχή καιρού, η γρίπη δεν είχε περάσει. Ελάχιστα κρούσματα, λίγοι πυρετοί και σχεδόν καμία διάρροια. Όλοι μιλούσαν όμως για την επικείμενη οικολογική καταστροφή. Οι θάλασσές μας δεν άντεχαν άλλο σκατό και οι ουρανοί μας άλλο μεθάνιο. Έπρεπε να εμβολιαστούμε πριν φτάσει το κακό και σε εμάς. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, φήμες από "αξιόπιστες" πηγές του εξωτερικού άρχισαν να διαδίδονται σχετικά με την ασφάλεια του καινούριου εμβολίου. Το εμβόλιο δεν είχε δοκιμαστεί επαρκώς, παρόλο που βασιζόταν σε παρόμοια παλαιότερα φάρμακα και όλοι φοβόντουσαν ότι αντί για χέσιμο θα πάνε από πέσιμο, αφού τα μυοσκελετικά προβλήματα ήταν από τις σοβαρότερες παρενέργειες του φαρμάκου. Στο τέλος η άποψη ότι το εμβόλιο ήταν επικίνδυνο, αν και τελείως αβάσιμη μέχρι τότε, επικράτησε σχετικά άνετα. Όλοι απέφευγαν να το κάνουν και αντί αυτού έτρεχαν να προμηθευτούν άφθονες ποσότητες εμφιαλωμένου νερού, για την αφυδάτωση και κωλόχαρτου, για το χέσιμο.
Στην αρχή ήμουν και εγώ σε δίλημμα, μετά από λίγες μέρες όμως, είτε για σπάσιμο σε όλους τους άλλους, είτε γιατί βλακωδώς αποφάσισα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στο από χρόνια αποτυχημένο και στα όρια του αλκοολισμού από την κατάθλιψη ενστίκτου μου, αποφάσισα να το κάνω.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσο καιρό είμαι εδώ, δεν ξέρω καν που είναι το εδώ. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να θυμηθώ τα πράγματα όπως έγιναν, να τα γράψω και να τα αφήσω... σε ποιόν; Δεν ξέρω. Ίσως στον επόμενο. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα. Γράφω μια σειρά και ξαναδιαβάζω το κείμενο από την αρχή. Προσπαθώ να το αποστηθίσω γιατί φοβάμαι ότι το χαρτί θα χαθεί.
Δεν πρέπει να ξεφεύγω όμως.
Την ημέρα που πήγα για τον εμβολιασμό τα πράγματα ήταν ολίγον κωμικοτραγικά. Στην αναμονή, εγώ και δέκα υποχόνδριοι γέροι. Τα καλύτερα πειραματόζωα σκέφτηκα. Λίγο πιο πέρα υπήρχε και μια έγκυος η οποία όμως άλλαξε γνώμη πριν έρθει η σειρά της. Οι γέροι τσακώθηκαν γιατί η έγκυος ήθελε να δώσει το χαρτί με τον αριθμό της σε έναν από αυτούς και τελικά, από τους πιο γκρινιάρηδες, αποφασίστηκε και επιβλήθηκε, να μην πάρει τη σειρά της κανένας. Οι στιγμές λίγο πριν τον εμβολιασμό είναι οι τελευταίες και οι πιο έντονες που θυμάμαι. Η νοσοκόμα που θα έκανε την ένεση ήταν γύρω στα τριάντα με γλυκό πρόσωπο και ένα εξαίσια πλασμένο ζευγάρι βυζιά. Καθώς τριγύριζε στο δωμάτιο για να βρει τα πράγματά της καθόμουν και τη χάζευα. Αφού επεξεργάστηκα το στήθος της από όλες τις δυνατές γωνίες, όταν επιτέλους στράφηκε προς το μέρος μου και έσκυψε για να κάνει την ένεση, ήρθε και η ώρα του ανφας...το άγχος που είχα γενικά στη ζωή μου και ειδικότερα με τις ενέσεις χάθηκε με τη μία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα, γιατί λίγο αφού το άγχος έκοψε διακριτικά προς το διάδρομο και ακριβώς την ώρα που είχε αρχίσει να στρίβει ένα τσιγάρο, μιας και δεν έβρισκε πολλές ευκαιρίες για ξεκούραση τελευταία, κάτι κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή μου από το υπερθέαμα μπροστά μου και να το στρέψει προς την πόρτα πίσω από αυτή. Αμέσως το άγχος πέταξε το τσιγάρο και γύρισε τρέχοντας στο πόστο του δίπλα μου. Κρύος ιδρώτας με έλουσε όταν συνειδητοποίησα ότι η πόρτα στο μικρό δωματιάκι του εμβολιασμού, η οποία βρισκόταν ακριβώς πίσω από τη νοσοκόμα ήταν επικίνδυνα κοντά στον επίσης αξιόλογο ποπό της. Τρία λεπτά πριν, είχε μπει μια συνάδελφός της να κάνει μια ερώτηση, σκέφτηκα. Αν η πόρτα άνοιγε τώρα την ώρα που η νοσοκόμα έσκυβε και έχωνε τη βελόνα μέσα μου θα την κοπανούσε και θα την έσπρωχνε σίγουρα. Η βελόνα θα χωνόταν μέχρι το κόκαλο και μπορεί και να έσπαγε.... Πριν προλάβω να πω κάτι, η βελόνα άρχισε να κάνει τη δουλειά της, η νοσοκόμα από αιθέρια ύπαρξη μεταμορφώθηκε σε απερίσκεπτη τσούλα και τα επτά δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να τελειώσει, με τα μάτια μου καρφωμένα στην πόρτα, φάνηκαν αιωνιότητα. (συνεχίζεται...)