Αφομοιώστε γιατί χανόμαστε!

Μετά από απέλπιδες προσπάθειες των Υπουργείων Εσωτερικών, Υγείας να πείσουν τον Ελληνικό λαό για περισσότερο ελεύθερο σεξ και λιγότερη μαλακία, ώστε να αυξηθεί ο αριθμητικά παρηκμασμένος και ηλικιακά γερασμένος μας πληθυσμός, αποφασίστηκε τελικά η μαζική ελληνοποίηση και νομιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών.
Σε έξαλλη κατάσταση ο αρχηγίσκος του Λαϊκίστικου ΑνΟρθόδοξου Συρφετού δήλωσε ότι δεν εννοούσε αυτό όταν ζητούσε να μεταφερθούν λαθρομετανάστες από την Ελλάδα στις άλλες Χώρες Μέλη της Ε.Ε., δηλαδή με τη θέλησή τους και με νόμιμο τρόπο μέσω της Ελληνοποίησής τους αλλά με καΐκια και κοντέινερ σε μαζικές μυστικές απελάσεις.
Μεταξύ άλλων, ο Γεώργιος Καρατζαφύρερ δήλωσε τα εξής: “Αντί αυτού του αισχρού μέτρου, προτείνω την απαγόρευση της πώλησης και χρήσης προφυλακτικών και τη δημιουργία κέντρου υποδοχής ανεπιθύμητων παιδιών όπου μητέρες αντί να προχωρούν σε έκτρωση θα παραδίδουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά αυτά θα μεγαλώνουν με ευθύνη και υπό την κηδεμονία του κράτους σύμφωνα με τις αρχές που αρμόζουν σε πραγματικά ελληνόπουλα και μελλοντικά θα δύναται να στελεχώσουν κρατικές υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας και ενόπλων δυνάμεων της χώρας μας.”
Μείνετε μαζί μας. Πρώτοι εμείς σας αποκαλύπτουμε τα νέα μέτρα του Υπουργείου Οικονομικών για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όλες οι λεπτομέρειες γύρω από τις ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης Α.Φ. (Ανώνυμοι Φοροφυγάδες) που ιδρύονται σε όλη την επικράτεια.

see more Political Pictures

Καλή χρονιά!!!

Μια μικρή ιστορία (Μέρος 2ο)

Έφυγα από το νοσοκομείο τρέχοντας, τέτοιο σκωτσέζικο ντους δεν είχα ξανά πάθει...
Η υπόλοιπη πρώτη μέρα κύλησε γενικά ήρεμα. Αποφάσισα να πάω σπίτι να ξεκουραστώ και η φυσιολογική όπως μου είπαν ενόχληση από το εμβόλιο ήταν σχετικά ανεκτή.
Τη δεύτερη μέρα όμως... για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη μέρα, τουλάχιστον όχι όπως θυμόμουν ότι ήταν οι μέρες.
Όταν την επόμενη μέρα ξύπνησα, γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν μπορούσα να δω, να μιλήσω και να κουνηθώ. Δεν μου πήρε και πολύ να καταλάβω ότι είμαι σε κώμα, ή φυτό, ή κάτι παρόμοιο.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα και με γέμισε τρόμο ήταν το πότε και ποιος θα με έβρισκε. Τι θα γινόταν αν κανείς δεν με αναζητούσε για μέρες, τι θα γινόταν αν δεν επανερχόμουν μόνος μου σε λίγες ώρες;
Το δεύτερο ήταν η εικόνα της μάνας μου να με ξεσκατίζει. Αυτός ο τρόμος ήταν ακόμη χειρότερος...
Τελικά δεν άργησαν να με βρουν. Η σπιτονοικοκυρά μου και τα τρία ενοίκια που της χρωστούσα φρόντισαν πολύ καλά για αυτό. Σύντομα μαζεύτηκε κόσμος δίπλα μου και ένα από τα δεύτερα πράγματα που παρατήρησαν ήταν η βεβαίωση και οι οδηγίες από το κέντρο όπου εμβολιάστηκα.
Το πρώτο ήταν ότι είχα κατουρηθεί πάνω μου και μάλιστα περισσότερες από μία φορές. Ούτε ίχνος τσίρλας, πάλι καλά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή άκουγα και καταλάβαινα αρκετά καλά το τι γινόταν γύρω μου, ευτυχώς όμως, γρήγορα, σχεδόν έχασα και αυτήν την ικανότητα και έτσι ανακουφίστηκα ότι τουλάχιστον δεν θα καταλαβαίνω πότε και ποιος με ξεσκατίζει.
Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρος τις πρώτες μέρες ήταν ότι βρισκόμουν σε νοσοκομείο.
Ο χρόνος από εκεί και έπειτα άρχισε να χάνει τη σημασία του. Τον πρώτο καιρό πέρασα από διάφορες φάσεις μέχρι να αποδεχθώ την κατάσταση. Στην αρχή είχα πολλές ελπίδες ότι αφού με βρήκαν θα μπορούσαν και να με θεραπεύσουν, βαρέθηκα όμως να τους περιμένω και σύντομα ξεκίνησα μια εσωτερική ψυχολογική τουρνέ. Πρώτα έκανα μια στάση στον πανικό και την απελπισία που είχα καιρό να δω. Τραγικό ζευγάρι. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκαν ιδιαίτερα για την επίσκεψή μου και μιας και δεν ήταν και οι καλύτεροι οικοδεσπότες, αποφάσισα να τους αποφεύγω στο εξής. Φεύγοντας από εκεί μπήκα στο πρώτο σινεμά που βρήκα που όλως τυχαία είχε σε πρώτη προβολή τη ζωή μου. Λένε ότι μπροστά σε άμεσο κίνδυνο να πεθάνεις περνά μπροστά από τα μάτια σου, σε μια στιγμή όλη σου η ζωή, σαν ταινία. Εγώ αν και ήμουν σίγουρος πλέον ότι δεν θα τη σκαπούλαρα, δεν μπορώ να πω ότι βιαζόμουν ιδιαίτερα και έκατσα να δω την ταινία με την ησυχία μου, χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Το πρόβλημα ήταν ότι άντεξα να δω μόνο τη μισή από αυτή. Μέχρι τότε είχα προλάβει να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή και η μια μαλακία μετά την άλλη που τον έβλεπα να κάνει είχε αρχίσει να μου προκαλεί κατάθλιψη. Αυτή ήταν και η προτελευταία στάση της τουρνέ. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ήμουν μες στη μιζέρια, ξέρω όμως ότι η κατάθλιψη είναι πολύ καλή φίλη με την απελπισία γιατί τις άκουγα συχνά να μιλούν στο τηλέφωνο όσο η πρώτη μου κρατούσε συντροφιά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό η αυτοκτονία, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι ούτε την αναπνοή μου δεν θα μπορούσα να κρατήσω στην κατάσταση που ήμουν και αυτό εξόργιζε και έκανε ακόμα πιο δυσβάσταχτη την κατάθλιψη που έβλεπε ότι δεν μπορεί να με ξεφορτωθεί με τίποτα. Τελικά εντελώς ξαφνικά τα ξεπέρασα όλα και άρχισα να βαριέμαι. Και βαριόμουνα για πολύ καιρό μιας και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω πότε θα με πάρει πάλι ο ύπνος μπας και δω κανένα όνειρο. Ακόμα και οι εφιάλτες ήταν πιο ενδιαφέροντες από αυτή τη σκοτεινή βουβαμάρα. Όλα όμως άλλαξαν ξανά όταν άρχισα να γίνομαι πραγματικά καλός στα όνειρα. Ενθυμούμενος μερικά άρθρα που είχα διαβάσει παλαιότερα σχετικά με το πως να βλέπουμε συνειδητά όνειρα, άρχισα να ελέγχω τον εαυτό μου μέσα σε αυτά και μετά από πολύ προσπάθεια να ελέγχω και το περιβάλλον! Δεν ξέρω αν έφταιγαν και τα φάρμακα που δοκίμαζαν πάνω μου αλλά μετά από λίγο καιρό άρχισα να χάνω τον έλεγχο. Πλέον δεν καταλάβαινα πότε κοιμόμουν και πότε ήμουν ξύπνιος. Χωνόμουν όλο και πιο βαθιά στον κόσμο που είχα αρχίσει να πλάθω ώστε και τις ώρες που ήμουν σίγουρα ξύπνιος, πλέον τις βίωνα σαν σε όνειρο. Ο μόνος τρόπος να καταλάβω τη διαφορά ήταν αν είχα κανονίσει κανένα ραντεβουδάκι με γκόμενα. Στο όνειρο όλα τα βίωνα σαν αληθινά. Ένιωθα, περπατούσα έκανα έρωτα, όλα κανονικά. Πάντα ήξερα όμως ότι όταν δεν μου σηκωνόταν σίγουρα ήμουν ξύπνιος.
Δεν ξέρω πόσος καιρός έχει περάσει αλλά πλέον δεν με νοιάζει καθόλου. Έχω κάνει και έχω δει τόσα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχω την ευκαιρία να κάνω... αν υποθέσουμε ότι αυτό που έχω εδώ πιάνεται σαν κανονική ζωή. Έχω ταξιδέψει στα πιο απίθανα μέρη, έχω δοκιμάσει τα πιο τέλεια φαγητά και έχω κοιμηθεί με τις πιο ωραίες γκόμενες. Μέσα στο matrix του μυαλού μου όλα φαίνονται και νιώθουν αληθινά! Μέχρι και το ξύλο που έφαγα μια φορά από κάτι τύπους από τους οποίους αγόρασα χασίς. Έτσι και αλλιώς όνειρο είναι, σκέφτηκα, σιγά μην τους πληρώσω κιόλας, και λίγες μέρες αργότερα με μαύρισαν στο ξύλο.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν το σεξ εδώ πέρα δουλεύει όπως δούλευαν οι ονειρώξεις μου στην εφηβεία, τα λερωμένα βρακιά ή ότι άλλο μου φοράνε, που θα βρίσκουν κάθε φορά που με αλλάζουν θα είναι το μόνο σημάδι ότι εδώ μέσα ζω!
Τελευταία όμως έχω αρχίσει να κουράζομαι. Τίποτα δεν με ευχαριστεί. Κάτι μέσα μου με τρώει. Έρχομαι συχνά εδώ στο γραφείο μου, όπου ηρεμώ και προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είμαι και από που ήρθα. Πλέον μου είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ, γιαυτό ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο. Δεν ξέρω αν το γράφω για εμένα ή για κάποιον που θα έρθει μετά από εμένα εδώ. Δεν ξέρω καν αν αυτά που θυμάμαι και που με τόσο κόπο συγκέντρωσα και έγραψα πιο πάνω ήταν ποτέ αληθινά ή αν τα έχω ήδη ξαναπεί. Φοβάμαι ότι αύριο δεν θα είμαι εδώ, μετά προσπαθώ να θυμηθώ πώς όριζα το “αύριο” πριν το εμβόλιο αλλά τα παρατάω γρήγορα όταν συνειδητοποιώ ότι ούτε το “εδώ” ξέρω πια που είναι. Μια λέξη τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μου και ενώ στην αρχή μου προκαλούσε πανικό, τώρα με ανακουφίζει. Δεν ξέρω γιατί την περιμένω τόσο ή τι συμβολίζει, ίσως παλιά να ήξερα. Μάλιστα τις προάλλες, παρόλο που δεν έχω ακούσει κάτι από τον έξω κόσμο πολύ καιρό τώρα, είμαι σίγουρος πως άκουσα αυτήν την ίδια λέξη. Η φωνή ήταν αντρική και είμαι σίγουρος ότι έλεγε κάτι για μια πρίζα...

Μια μικρή ιστορία (Μέρος 1ο)

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι...
Θυμάμαι γινόταν μεγάλη φασαρία για ένα καινούριο εμβόλιο. Υπήρχε μια καινούρια γρίπη η οποία ξεκίνησε από το Μεξικό και θέριζε κόσμο από χώρα σε χώρα και όταν λέω θέριζε μιλάω για τρελή διάρροια. Η διάρροια έγινε ξαφνικά η μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη. Η μισή υφήλιος έχεζε ασύστολα. Το οικοσύστημα βρισκόταν μπροστά σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή πνιγμένο στα σκατά και οι σιβηρικοί πάγοι ήταν έτοιμοι να λιώσουν και να απελευθερώσουν τεράστιες ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρα... μιλάμε για το μεγαλύτερο κλάσιμο στην ιστορία της Γης! Η γη μας έχει γεράσει και θα πάει από χέσιμο, σκέφτηκα όταν άρχισαν να με πιάνουν και εμένα οι οικολογικές μου ευαισθησίες, που ήταν και της μόδας την εποχή εκείνη... Πρέπει να κάνω κάτι. Στη χώρα μας μέχρι τότε, κυρίως λόγω του καλού για την εποχή καιρού, η γρίπη δεν είχε περάσει. Ελάχιστα κρούσματα, λίγοι πυρετοί και σχεδόν καμία διάρροια. Όλοι μιλούσαν όμως για την επικείμενη οικολογική καταστροφή. Οι θάλασσές μας δεν άντεχαν άλλο σκατό και οι ουρανοί μας άλλο μεθάνιο. Έπρεπε να εμβολιαστούμε πριν φτάσει το κακό και σε εμάς. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, φήμες από "αξιόπιστες" πηγές του εξωτερικού άρχισαν να διαδίδονται σχετικά με την ασφάλεια του καινούριου εμβολίου. Το εμβόλιο δεν είχε δοκιμαστεί επαρκώς, παρόλο που βασιζόταν σε παρόμοια παλαιότερα φάρμακα και όλοι φοβόντουσαν ότι αντί για χέσιμο θα πάνε από πέσιμο, αφού τα μυοσκελετικά προβλήματα ήταν από τις σοβαρότερες παρενέργειες του φαρμάκου. Στο τέλος η άποψη ότι το εμβόλιο ήταν επικίνδυνο, αν και τελείως αβάσιμη μέχρι τότε, επικράτησε σχετικά άνετα. Όλοι απέφευγαν να το κάνουν και αντί αυτού έτρεχαν να προμηθευτούν άφθονες ποσότητες εμφιαλωμένου νερού, για την αφυδάτωση και κωλόχαρτου, για το χέσιμο.
Στην αρχή ήμουν και εγώ σε δίλημμα, μετά από λίγες μέρες όμως, είτε για σπάσιμο σε όλους τους άλλους, είτε γιατί βλακωδώς αποφάσισα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στο από χρόνια αποτυχημένο και στα όρια του αλκοολισμού από την κατάθλιψη ενστίκτου μου, αποφάσισα να το κάνω.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσο καιρό είμαι εδώ, δεν ξέρω καν που είναι το εδώ. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να θυμηθώ τα πράγματα όπως έγιναν, να τα γράψω και να τα αφήσω... σε ποιόν; Δεν ξέρω. Ίσως στον επόμενο. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα. Γράφω μια σειρά και ξαναδιαβάζω το κείμενο από την αρχή. Προσπαθώ να το αποστηθίσω γιατί φοβάμαι ότι το χαρτί θα χαθεί.
Δεν πρέπει να ξεφεύγω όμως.
Την ημέρα που πήγα για τον εμβολιασμό τα πράγματα ήταν ολίγον κωμικοτραγικά. Στην αναμονή, εγώ και δέκα υποχόνδριοι γέροι. Τα καλύτερα πειραματόζωα σκέφτηκα. Λίγο πιο πέρα υπήρχε και μια έγκυος η οποία όμως άλλαξε γνώμη πριν έρθει η σειρά της. Οι γέροι τσακώθηκαν γιατί η έγκυος ήθελε να δώσει το χαρτί με τον αριθμό της σε έναν από αυτούς και τελικά, από τους πιο γκρινιάρηδες, αποφασίστηκε και επιβλήθηκε, να μην πάρει τη σειρά της κανένας. Οι στιγμές λίγο πριν τον εμβολιασμό είναι οι τελευταίες και οι πιο έντονες που θυμάμαι. Η νοσοκόμα που θα έκανε την ένεση ήταν γύρω στα τριάντα με γλυκό πρόσωπο και ένα εξαίσια πλασμένο ζευγάρι βυζιά. Καθώς τριγύριζε στο δωμάτιο για να βρει τα πράγματά της καθόμουν και τη χάζευα. Αφού επεξεργάστηκα το στήθος της από όλες τις δυνατές γωνίες, όταν επιτέλους στράφηκε προς το μέρος μου και έσκυψε για να κάνει την ένεση, ήρθε και η ώρα του ανφας...το άγχος που είχα γενικά στη ζωή μου και ειδικότερα με τις ενέσεις χάθηκε με τη μία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισα, γιατί λίγο αφού το άγχος έκοψε διακριτικά προς το διάδρομο και ακριβώς την ώρα που είχε αρχίσει να στρίβει ένα τσιγάρο, μιας και δεν έβρισκε πολλές ευκαιρίες για ξεκούραση τελευταία, κάτι κατάφερε να αποσπάσει την προσοχή μου από το υπερθέαμα μπροστά μου και να το στρέψει προς την πόρτα πίσω από αυτή. Αμέσως το άγχος πέταξε το τσιγάρο και γύρισε τρέχοντας στο πόστο του δίπλα μου. Κρύος ιδρώτας με έλουσε όταν συνειδητοποίησα ότι η πόρτα στο μικρό δωματιάκι του εμβολιασμού, η οποία βρισκόταν ακριβώς πίσω από τη νοσοκόμα ήταν επικίνδυνα κοντά στον επίσης αξιόλογο ποπό της. Τρία λεπτά πριν, είχε μπει μια συνάδελφός της να κάνει μια ερώτηση, σκέφτηκα. Αν η πόρτα άνοιγε τώρα την ώρα που η νοσοκόμα έσκυβε και έχωνε τη βελόνα μέσα μου θα την κοπανούσε και θα την έσπρωχνε σίγουρα. Η βελόνα θα χωνόταν μέχρι το κόκαλο και μπορεί και να έσπαγε.... Πριν προλάβω να πω κάτι, η βελόνα άρχισε να κάνει τη δουλειά της, η νοσοκόμα από αιθέρια ύπαρξη μεταμορφώθηκε σε απερίσκεπτη τσούλα και τα επτά δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να τελειώσει, με τα μάτια μου καρφωμένα στην πόρτα, φάνηκαν αιωνιότητα. (συνεχίζεται...)