Βλέπουμε και ξαναβλέπουμε περιστατικά με κουκουλοφόρους, με μασκοφόρους, με τρομοκράτες. Διαβάζουμε αλλά συνήθως δεν αντέχουμε να ξαναδιαβάσουμε προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες αρέσκονται να προσθέτουν το επαναστατικός-ή-ό στο όνομά τους, οι οποίες προκηρύξεις είναι τόσο φαφλατάδικες, φανφάρικες και δήθεν ιδεολογικές που νομίζεις ότι αντί να βγάζουν οι τρομοκρατικές οργανώσεις στη χώρα μας πολιτικά τμήματα, βγάζουν τα κόμματα ένοπλες ομάδες. Ως εκ τούτου και προκειμένου να αποφύγεις το θάνατο από ακατάσχετη βαρεμάρα, αποφεύγεις τις προκηρύξεις όπως ο διάολος το λιβάνι.
Τι κοινά έχουν όμως οι τρεις πρώτοι που αναφέραμε;
Το πρώτο και βασικό είναι η ανωνυμία. Όλοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία κυρίως γιατί φοβούνται ότι θα τιμωρηθούν για τις πράξεις με τις οποίες συνοδεύουν την κουκούλα ή τη μάσκα και ενίοτε οι τρομοκράτες δεν φορούν τίποτα γιατί ξέρουν ότι στο σημείο που ενεργούν δεν υπάρχουν κάμερες και έτσι θα πουλήσουν νταηλίκι στην επόμενη φαφλατάδικη προκήρυξή τους.
Το δεύτερο βασικό κοινό χαρακτηριστικό είναι η εντύπωση ή η επιθυμία τους, οι ενέργειες τους να χαρακτηριστούν επαναστατικές ή να ξεκινήσουν μια επανάσταση.
Αμέτρητες πορείες και αμέτρητες καταστροφές έχουν γίνει σε αυτές, κάθε φορά πίσω από μάσκες, κουκούλες, κράνη και μαντίλια ανάλογα με της επιταγές της μόδας των ανώνυμων επαναστατών της κάθε περιόδου. Όμως κάθε φορά, ακόμα και μετά τον άδικο θάνατο του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις εκτεταμένες καταστροφές που έγιναν στο κέντρο της πόλης, το μόνο που άλλαξε όταν η οργή ξεθύμανε ήταν ίσως τα επιτόκια των δανείων από τα οποία χρηματοδοτήθηκαν οι επισκευές των ζημιών των καταστημάτων του κέντρου.
Και όμως όλοι μιλούν για πράξεις επανάστασης, ειδικά οι τρομοκράτες για τον εαυτό τους και πολλοί από αυτούς που καίνε και καταστρέφουν κάδους, βιτρίνες και αυτοκίνητα διοχετεύοντας, κατά την γνώμη μου, όλη αυτή την ενέργεια προς τη λάθος κατεύθυνση.
Πώς συνδυάζονται λοιπόν η ανωνυμία με την επαναστατική πεποίθηση; Ε δεν συνδυάζονται. Βαρέθηκα να ακούω για επαναστατικές μπούρδες όταν όλοι ντρέπονται ή φοβούνται να δείξουν το πρόσωπό τους. Οι επαναστάσεις θέλουν ηγέτες επώνυμους (έστω και με ψευδώνυμο αλλά υπαρκτούς με αποδείξεις), θέλουν το θάρρος της γνώμης και θέλουν αρχίδια. Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς ηγέτες έστω και αν δεν ξεκίνησε από αυτούς και όπου δεν υπήρξαν ηγέτες είτε δεν υπήρξαν επαναστάσεις αλλά μικρές εξεγέρσεις είτε οι επαναστάσεις πνίγηκαν πολύ νωρίς πριν προλάβουν να τους αναδείξουν.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν “εγκέφαλοι” πίσω από τους ανεγκέφαλους δήθεν αναρχικούς των Εξαρχείων, αλλά ακόμα και να υπάρχουν το Δεκέμβρη που μας πέρασε,έχασαν ίσως την μοναδική ευκαιρία που θα είχαν να βγουν μπροστά, να βγουν από τις κρυψώνες τους να οδηγήσουν την οργή προς τη σωστή κατεύθυνση και σύμφωνα με το λόγο τους, θα τηρούσε ο καθένας μας, με δική του ευθύνη, ανάλογη στάση. Θα ήμασταν μαζί ή απέναντί τους, αλλά σε κάθε περίπτωση θα υπήρχαν συγκεκριμένες απόψεις και στόχοι και δεν θα άφηναν ένα μπερδεμένο κόσμο να μην ξέρει τι να κάνει και πώς να αντιδράσει και με τα αψυχολόγητα και άθλια αποτελέσματα που έχουμε σήμερα με τις επαναστατικές (μη χέσω) βαριοπούλες των Εξαρχείων! Δεν ξέρω αν υπάρχουν τελικά αυτοί αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνουμε ότι είτε δεν υπάρχουν είτε είναι το ίδιο σάπιοι με το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμούν.
Όσο για τους άλλους “επαναστάτες” μας, αυτούς που ακολούθησαν την τρομοκρατική οδό και οι οποίοι μετά από τις δολοφονικές επιθέσεις ξέπεσαν πάλι στα γκαζάκια, τι να πει κανείς. Οι Έλληνες τρομοκράτες είναι ο ορισμός της ειρωνείας από μόνοι τους!
Αυτά περί επανάστασης στη χώρα μας η οποία από την επανάσταση του 1821 και μετά έχει μπερδέψει τα μπούτια της, ίσως και γιατί έχασε το λογαριασμό με τόσους ξένους και μη που έβαζε και έβγαζε από αυτά, τουλάχιστον τις φορές που δεν τη βίαζαν και στηνόταν από μόνη της, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα...
Τι κοινά έχουν όμως οι τρεις πρώτοι που αναφέραμε;
Το πρώτο και βασικό είναι η ανωνυμία. Όλοι κρύβονται πίσω από την ανωνυμία κυρίως γιατί φοβούνται ότι θα τιμωρηθούν για τις πράξεις με τις οποίες συνοδεύουν την κουκούλα ή τη μάσκα και ενίοτε οι τρομοκράτες δεν φορούν τίποτα γιατί ξέρουν ότι στο σημείο που ενεργούν δεν υπάρχουν κάμερες και έτσι θα πουλήσουν νταηλίκι στην επόμενη φαφλατάδικη προκήρυξή τους.
Το δεύτερο βασικό κοινό χαρακτηριστικό είναι η εντύπωση ή η επιθυμία τους, οι ενέργειες τους να χαρακτηριστούν επαναστατικές ή να ξεκινήσουν μια επανάσταση.
Αμέτρητες πορείες και αμέτρητες καταστροφές έχουν γίνει σε αυτές, κάθε φορά πίσω από μάσκες, κουκούλες, κράνη και μαντίλια ανάλογα με της επιταγές της μόδας των ανώνυμων επαναστατών της κάθε περιόδου. Όμως κάθε φορά, ακόμα και μετά τον άδικο θάνατο του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις εκτεταμένες καταστροφές που έγιναν στο κέντρο της πόλης, το μόνο που άλλαξε όταν η οργή ξεθύμανε ήταν ίσως τα επιτόκια των δανείων από τα οποία χρηματοδοτήθηκαν οι επισκευές των ζημιών των καταστημάτων του κέντρου.
Και όμως όλοι μιλούν για πράξεις επανάστασης, ειδικά οι τρομοκράτες για τον εαυτό τους και πολλοί από αυτούς που καίνε και καταστρέφουν κάδους, βιτρίνες και αυτοκίνητα διοχετεύοντας, κατά την γνώμη μου, όλη αυτή την ενέργεια προς τη λάθος κατεύθυνση.
Πώς συνδυάζονται λοιπόν η ανωνυμία με την επαναστατική πεποίθηση; Ε δεν συνδυάζονται. Βαρέθηκα να ακούω για επαναστατικές μπούρδες όταν όλοι ντρέπονται ή φοβούνται να δείξουν το πρόσωπό τους. Οι επαναστάσεις θέλουν ηγέτες επώνυμους (έστω και με ψευδώνυμο αλλά υπαρκτούς με αποδείξεις), θέλουν το θάρρος της γνώμης και θέλουν αρχίδια. Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς ηγέτες έστω και αν δεν ξεκίνησε από αυτούς και όπου δεν υπήρξαν ηγέτες είτε δεν υπήρξαν επαναστάσεις αλλά μικρές εξεγέρσεις είτε οι επαναστάσεις πνίγηκαν πολύ νωρίς πριν προλάβουν να τους αναδείξουν.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν “εγκέφαλοι” πίσω από τους ανεγκέφαλους δήθεν αναρχικούς των Εξαρχείων, αλλά ακόμα και να υπάρχουν το Δεκέμβρη που μας πέρασε,έχασαν ίσως την μοναδική ευκαιρία που θα είχαν να βγουν μπροστά, να βγουν από τις κρυψώνες τους να οδηγήσουν την οργή προς τη σωστή κατεύθυνση και σύμφωνα με το λόγο τους, θα τηρούσε ο καθένας μας, με δική του ευθύνη, ανάλογη στάση. Θα ήμασταν μαζί ή απέναντί τους, αλλά σε κάθε περίπτωση θα υπήρχαν συγκεκριμένες απόψεις και στόχοι και δεν θα άφηναν ένα μπερδεμένο κόσμο να μην ξέρει τι να κάνει και πώς να αντιδράσει και με τα αψυχολόγητα και άθλια αποτελέσματα που έχουμε σήμερα με τις επαναστατικές (μη χέσω) βαριοπούλες των Εξαρχείων! Δεν ξέρω αν υπάρχουν τελικά αυτοί αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνουμε ότι είτε δεν υπάρχουν είτε είναι το ίδιο σάπιοι με το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμούν.
Όσο για τους άλλους “επαναστάτες” μας, αυτούς που ακολούθησαν την τρομοκρατική οδό και οι οποίοι μετά από τις δολοφονικές επιθέσεις ξέπεσαν πάλι στα γκαζάκια, τι να πει κανείς. Οι Έλληνες τρομοκράτες είναι ο ορισμός της ειρωνείας από μόνοι τους!
Αυτά περί επανάστασης στη χώρα μας η οποία από την επανάσταση του 1821 και μετά έχει μπερδέψει τα μπούτια της, ίσως και γιατί έχασε το λογαριασμό με τόσους ξένους και μη που έβαζε και έβγαζε από αυτά, τουλάχιστον τις φορές που δεν τη βίαζαν και στηνόταν από μόνη της, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα...
(Ελλάδα... η χώρα με μπάτσους ζορό, πολιτικούς ζορό, επαναστάτες ζορό... σε λίγο και με παπάδες ζορό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου