Λένε πως η γη γυρίζει, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, πως η ζωή είναι ρόδα και επίσης γυρίζει, γι’ αυτό και όλο μας ζαλίζει και πως θα έρθει ο καιρός και θα γαμήσει και ο φτωχός… τη χούφτα του ή την επίσης φτωχή γυναίκα του που θα μείνει έγκυος και θα τους κάνει ακόμα φτωχότερους.
Προς το παρόν η ρόδα της καθημερινότητας, ο τρόπος ζωής, το εργασιακό στρες και το άγχος της ανεργίας, έχουν επηρεάσει τη ζωή μας τόσο ώστε ώθησαν την ψυχολογία στο επόμενο μεγάλο επιστημονικό της άλμα προς την πρόοδο, εφαρμόζοντας την καινοτόμο μέθοδο της ομαδικής σεξοθεραπείας. Σε αυτήν η συνεδρία θα ξεκινά με ομαδικό και απελευθερωμένο από προκαταλήψεις, ομαδικό σεξ και θα ολοκληρώνεται με τις απαλλαγμένες από το άγχος και άρα πιο ειλικρινείς και θεραπευτικές συζητήσεις, που θα το ακολουθούν. Με αυτόν τον τρόπο, ο ασθενής, θα φτάνει όλο και πιο κοντά στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και της προβληματικής κατάστασής του, ώσπου στο τέλος θα συνειδητοποιεί ότι ο μόνος καλός λόγος, που θα του απομένει, για να μην αυτοκτονήσει, θα είναι το όργιο της επόμενης εβδομάδας.
Μία από τις διαπιστώσεις που μπορεί να καταλήξει κάποιος μέσα από αυτή τη θεραπευτική μέθοδο είναι ότι, μέσα στη σύγχρονη λαίλαπα, ο άνθρωπος έχασε τον παλιό αυθορμητισμό του, τα ζωώδη του ένστικτά και τις αυθόρμητες αντιδράσεις. Ακόμα και δύο από τις πιο βασικές μορφές έκφρασης αυτών των ενστίκτων, το σεξ και ο πόλεμος, έχουν αλλοιωθεί.
Και τα δύο έχουν καταντήσει εντελώς ξενέρωτα. Το σεξ που έχει εκτεθεί τόσο πολύ που τελικά έχει απογυμνωθεί από τον ερωτισμό του και ο πόλεμος που πλέον γίνεται μέσα από κουμπιά και μοχλούς που αφαιρούν το αίμα από τα χέρια των δολοφόνων και το βάζουν στα χέρια απρόσωπων πολεμικών βιομηχανιών. Όλα πλέον γίνονται μηχανικά, το σεξ, ο πόλεμος, το φαγητό, ο ύπνος, η δουλειά. Όποιος αντιδρά είναι ακραίος, όποιος ακολουθεί πρόβατο.
Το μεγαλύτερο λάθος απ’ όλα όμως, είναι το να θεωρεί κάποιος ότι οτιδήποτε είναι δεδομένο. Αυτή είναι και η αιτία της σημερινής μηχανικής αδράνειας. Όχι η βόλεψη αλλά η ιδέα ότι η βόλεψη θα είναι και αύριο εκεί και εμείς θα καθόμαστε πάνω της σαν παχύσαρκα γουρούνια, ικανοποιημένοι με τους εαυτούς μας που δεν την αφήνουμε να φύγει τώρα που τη βρήκαμε. Τρώμε όλο και περισσότερα από τα καλά που μας δίνει για να παχαίνουμε και έτσι να τη στριμώχνουμε ολοένα και περισσότερο κάτω από τη σιγουριά του κώλου μας. Όμως, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι απλά να δυναμώνουμε το χτύπο που θα ακουστεί όταν πέσουμε από πάνω της, την ώρα που αυτή θα αποφασίσει ότι αρκετά μας ανέχτηκε και σηκωθεί να φύγει για να δώσει τα αγαθά της σε άλλα ανθρώπινα όντα με τη φρούδα ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα εκμεταλλευτούν σωστά τα ευεργετήματά της.
5 σχόλια:
Σωστός! (έχεις διαβάσει και το Brave New World του Haxley?)
Όχι, αλλά τώρα που το ανέφερες, θα μπει στη λίστα.
Στο αναφέρω γιατί περιγράφει μια κοινωνία όπου όλοι είναι από γέννησης "προγραμματισμένοι" για την δουλειά που θα κάνουν και ευτυχείς. Η ανώτερη κάστα κάνει εβδομαδιαία όργιο και το να μη συμμετέχεις είναι στίγμα.
Ενδιαφέρον... έξι μέρες γαμάνε το λαό και μία γαμιούνται μεταξύ τους. αναρωτιέμαι τι να κάνει ο λαός στο ρεπό τους...
Για την ομαδική ψυχοθεραπεία, διάβασα στο "Θεραπεύοντας το Σοπενάουερ" πριν ένα χρόνο περίπου και προχθές που είχα όρεξη για γράψιμο σκέφτηκα να τη χρησιμοποιήσω λίγο αλλαγμένη...
Αν δείτε τον Ασκητή να την αναφέρει, από εμένα την έκλεψε!
Όχι, καμμία σχέση, η ανώτερη (και όχι ανώτατη κάστα) δεν γαμάει το λαό, γιατί δεν χρειάζεται. Όλοι είναι ευτυχισμένοι γιατί κάνουν αυτό για το οποίο προγραμματίστηκαν κατά την επώαση (τα παιδιά δεν γεννιούνται, καλλιεργούνται και βγαίνουν σε παρτίδες -εργάτες, εργοδηγοί, γραφιάδες κλπ). Το Brave New World είναι κάτι σαν το 1984, μόνο που η επιβολή δεν γίνεται μέσω καταπίεσης αλλά μιας "προγραμματισμένης" επιλογής και όλοι είναι happy. Όλοι παίρνουν ναρκωτικά από το κράτος και άλλα όμορφα. Διάβασε το, είναι πολύ καλό.
Δημοσίευση σχολίου