Τις προάλλες είχαμε με ένα θείο μου ταξιτζή άλλη μια από αυτές τις ωραίες διαφωνίες. Πήρε πελάτη για Ραφήνα και τον χρέωσε τριανταπέντε ευρώ. Μάλιστα στο δρόμο σταμάτησε και ρώτησε και έναν άλλον συνάδελφό του για να σιγουρευτεί για το ποσό. Με άλλα λόγια υπάρχει άτυπη ταρίφα μεταξύ τους. Η πρώτη μου ερώτηση ήταν, αν η Ραφήνα είναι μέσα στην περιφέρειά τους και από που μπαίνει διπλή ταρίφα. Μου απάντησε ότι είναι μέσα και ότι δεν μπαίνει διπλή. Τον ρώτησα, αν έβαζε το ταξίμετρο πόσο θα έγραφε. Δεκαεπτά ευρώ μου απάντησε. Τότε γιατί την έκλεψες; Τον ρώτησα. Δεν την έκλεψα μου απάντησε, αυτή είναι η ταρίφα και άρχισε να μου δικαιολογεί τη λογική της ταρίφας για Ραφήνα. Προσπαθούσα να τον πείσω ότι αν η διαδρομή δεν είναι συμφέρουσα, έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν σαν κλάδος, αλλά μέχρι εκεί. Το να κλέβουν τον κόσμο είναι απαράδεκτο, αλλά εις μάτην. Και το χειρότερο; Ο πελάτης όπως και οι περισσότεροι πριν και μετά από αυτόν, έβγαλε το σκασμό και τον πλήρωσε…
Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει κατά την άποψή μου αναπτύξει αξιοσημείωτες πρακτικές στο να αντιστέκεται, σε αυτό το χάλι που συμβαίνει γύρω του. Έχει πια παραιτηθεί, δεν ασχολείται με τη λύση των προβλημάτων, είναι μέρος αυτών. Οι χαζοεκπομπές, τα ηλίθια πανηγύρια, τρεις χιλιάδες τρόποι να κλέβουμε την εφορία, το βύσμα, το λάδωμα, το φακελάκι, το γλείψιμο, το δημόσιο, όλα πλέον είναι φυσιολογικά, αναπόφευκτα και το χειρότερο, κοινωνικά αποδεκτά. Είσαι νέος, σου προσφέρουν δουλειά στο δημόσιο και την αρνείσαι; Είσαι τρελός! Τι; Έχεις βύσμα και δεν το εκμεταλλεύεσαι; Είσαι παράλογος! Αφού αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει άλλος! Τι νόημα έχει να μην το κάνεις; Αφού όλοι το κάνουν, που είναι το κακό; Τι; Το βύσμα προσφέρεται μόνο του, σε πιέζει να μην χάσεις την ευκαιρία και εσύ αρνείσαι; Σίγουρα είσαι τρελός!
Σίγουρα έτσι όπως το πάμε σε λίγο θα ποινικοποιηθεί το να μην κλέβεις όταν σου δίνεται η ευκαιρία, το να μη, λαδώνεις δημόσιο υπάλληλο για να κάνεις τη δουλειά σου και το να μην γλύφεις τον κώλο του κάθε μαλάκα πολιτικού. Ζηλεύω τις χώρες που οι πολίτες και οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι κουταβάκια των πολιτικών και των λεφτάδων αν και δεν πρέπει να είναι και πολλές αυτές.
Το κακό με όλους αυτούς που ζουν παγιδευμένοι στον ονειρικό τους κόσμο είναι ότι παγιδεύουν και τους υπόλοιπους που δεν φταίνε σε τίποτα, τους αναγκάζουν ή να αποδεχθούν παθητικά την κατάσταση ή αφού δεν μπορούν να την αποφύγουν να την απολαύσουν. Ακόμα και οι αντιδράσεις είναι σχεδόν πάντα προς τη λάθος κατεύθυνση, προς τα λάθος προβλήματα.
Ο ονειρικός τους κόσμος είναι ο εφιάλτης κάποιων άλλων, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται να ξυπνάμε εύκολα...
dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
to be trapped in
dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
to be trapped inside
trapped inside
trapped inside
all your life
shine in time
shine in time
shine in time
until you find
you're closer
you're closer
to the truth
within you
within you
within you
is the truth
that your dream world is such a lonely lonely place
your dream world is a lonely lonely place
your dream world is a lonely lonely place
to be trapped inside
trapped inside
trapped inside
all your life
you're closer
you're closer
you're closer
to the truth
within you
within you
within you
is the truth
5 σχόλια:
Πολύ πολύ καλό ποστ... Δεν μου έρχεται κάτι αυτή τη στιγμή να συμπληρώσω, αλλά είναι πολύ καλό το ποστ!
Χαίρομαι που σου αρέσει ρε αντίδραση, εσένα και τον πρέζα έχω σε αυτόν τον blogoκοσμο, μη σας αφήσω έτσι.
έχω την αίσθηση ότι το καλοκαίρι όλο αυτό το πλέγμα που περιγράφεις είναι πιο ορατό και μη αποφευκτέο. κάτι οι άδεις από τη σημαία, κάτι η αναγκαστική μετακίνηση από και προς εξωτικούς προορισμού όπως η Ραφήνα, κάτι η βιασυνη να χωρέσουν όλα σε 10-15 μέρες... πάς να ξεφυγεις και το τρως στη μάπα! και αλοίμονο σε πολίτες που θα αποφασίσουν συνειδητά να μη μετέχουν σε όλο αυτο το ομαδικό και ομοιογενές νταλαβέρι. αλοίμονο αν θελήσει κανείς να διαφοροποιηθεί και να παράγει όποιο έργο, χωρις δικτύωση τέτοιου τύπου
Πολύ σωστά τα λες και νομίζω πως όλοι έχουμε νιώσει την πίεση να παρατήσουμε τα όνειρά μας και να ενσωματωθούμε σε αυτή τη γκρίζα άμορφη μάζα που τρέφεται με προσωπικότητες. Και δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που παραδίδονται γιατί η κοινωνία θέτει το δίλλημα ή ενσωματώνεσαι ή χάνεσαι, ή εξαπατάς ή θα εξαπατηθείς. Μια από τις ελληνικές παροιμίες που έχει καταντήσει αισχρή και χρησιμοποιείται για να δικαιολογεί ανομίες είναι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Δεν είμαι σίγουρος αν η συγκεκριμένη παροιμία έχει παρερμηνευτεί ή απλώς αποτελεί το σλόγκαν της διαφθοράς στην Ελλάδα. Πάντως περνάει στα μικρά παιδιά το μήνυμα ότι η ατομική καλοπέραση είναι υπεράνω των κανόνων μιας ομάδας. Ίσως, και για να μην είμαι άδικος, η αρχική σημασία της να ήταν πως η επιβίωση ενός λαού είναι υπεράνω κανόνων, κάτι το οποίο εμείς μεταφέραμε αργότερα σε ατομικό επίπεδο, επειδή μας βόλευε...Νομίζω ότι η παροιμία αυτή έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην σημερινή κατάντια να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους χειρότερους συνανθρώπους μας, κάθε λογής απατεώνες που μας πλαισιώνουν και να αγνοούμε τα αληθινά πρότυπα, αυτούς για τους οποίους ειρωνικά συνηθίζουμε να λέμε πως "πάνε με το σταυρό στο χέρι". (Εδώ θέλω να επισημάνω πως και οι δύο παροιμίες-φράσεις έχουν θρησκευτική χροιά!).
Πολύ σωστά λες, λοιπόν, πως σε λίγο θα κατηγορείται αυτός που μπορεί να (μας) κλέψει και δεν το κάνει. (Αν διαβάσει κανείς τη φράση χωρίς το "μας" δεν θορυβείται και τόσο, επειδή ξεχνάμε ότι ακόμα και όταν το "μας" παραλείπεται, βρίσκεται εκεί εν δυνάμει). Έτσι, καταργούμε επιλεκτικά τους κανόνες επειδή μας βολεύει και αυτό έχει ριζώσει στη συνείδησή μας. Και τότε, όταν η ανομία χτυπήσει την πόρτα μας και λεηλατήσει το βιός μας, τότε ανατρέχουμε στους κανόνες που πριν είχαμε οικιοθελώς καταργήσει, αλλά εις μάτην. Οι κανόνες έχουν καταργηθεί την πρώτη φορά που περάσαμε με κόκκινο, την πρώτη φορά που δεν περάσαμε ως πεζοί από διάβαση, την πρώτη φορά που είχαμε δυνατά τη μουσική ή την τηλεόραση στις 11 το βράδυ. Από μικροί μαθαίνουμε ότι οι κανόνες είναι για να τους παραβαίνουμε, και ότι η παράβαση ενδυναμώνει τον κανόνα, "η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα" όπως λέγεται! Έτσι, ενώ έχουμε χωρίσει τους κανόνες σε σημαντικούς και ασήμαντους, και όταν φτάνει η ώρα να βάλουμε σαφή όρια, δυσκολευόμαστε να κάνουμε τη διάκριση.
Θα πιστέψετε ότι μου αρέσουν οι κανόνες, αλλά όχι δεν είναι έτσι. Απλά, είναι συμβάσεις που μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δεν έχουμε βρει τρόπο να ξεπεράσουμε. Και αυτό φαίνεται από αυτά που ακολουθούν την κατάργηση αυτών των συμβάσεων. Οι κανόνες σε ένα δημοκρατικό κράτος προσπαθούν μέσω του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας να πετύχουν το μέγιστο δυνατό βαθμό ελευθερίας για τον καθένα μας, και αυτό είναι ως ένα βαθμό οξύμωρο.
Πολλά είπα και ελπίζω να μη σε κούρασα, αλλά δε θα κλείσω πριν αναφέρω πως μου κάνει εντύπωση, ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ένας πολίτης (εν προκειμένω τυχαίνει να είναι ο όδηγός του ταξί) να συζητάει με έναν άλλο πολίτη (εσένα τον επόμενο πελάτη) την παρανομία που έκανε (υπερχρέωση διαδρομής), σαν να μην είναι αυτή κατακριτέα, σαν να έχει καθαγιαστεί από τον ιερό σκοπό της (εδώ οι χαμηλές αμοιβές οδηγών ταξί)...
Ιορδάνη δεν με κούρασες καθόλου. Συμφωνώ μαζί σου και με εκφράζεις απόλυτα. Από παραδείγματα έφερα απλά το πιο πρόσφατο, δυστυχώς υπάρχουν πολλά. Η κοντόφθαλμη και εγωκεντρική νοοτροπία αυτού το τόπου φοβάμαι ότι θα αλλάξει, αν ποτέ αλλάξει, πολύ δύσκολα και μάλλον με τραγικό τρόπο. Η ζημιά που γίνεται από γενιά σε γενιά δεν διορθώνεται και ακόμα και όταν καταφέρνουν κάποιοι από αυτούς που την προκαλούν να δουν ένα κομμάτι της κατάντιας, απλά ρίχνουν το φταίξιμο άλλου. Στο δυτικό τρόπο ζωής, στους Αμερικανούς, στους Εβραίους και γενικά οπουδήποτε αλλού εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Χάνουμε ολοένα και περισσότερο την επαφή με την πραγματικότητα και κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας. Το να κλέψω έστω λίγο για να κάνω καλό στον εαυτό μου είναι πιο δυνατό από το να μην κλέψω και να κάνω καλό σε όλους.
Δεν ξέρω πώς θα κυλήσει αυτή η κατάσταση, αυτό που βλέπω όμως είναι ένα λαό που πέρασε αιώνες δυσκολιών, πείνας, φτώχειας και θανάτου, να μετατρέπεται σε ένα άπληστο γουρούνι και αυτό το βλέπουμε παντού, στην κοινωνία, στους πολιτικούς στους δικαστικούς, στο κράτος, στην εκκλησία και εννοείται στους ταξιτζήδες που κλέβουν χωρίς αναστολές.
Δημοσίευση σχολίου