Φανταστείτε ότι είστε ο Θεός. Για τους δικούς σας λόγους αποφασίσατε ένα ωραίο πρωινό να φτιάξετε το σύμπαν. Ένα φυσικό περιβάλλον για να μπορέσουν να δημιουργηθούν και να επιβιώσουν μέσα σε αυτό διάφορες μορφές ζωής. Ξεκινήσατε από μοριακές δομές, φωτόνια, νετρόνια και τέλος πάντων, κάτσατε και φτιάξατε ένα ολόκληρο φυσικό σύστημα με νόμους, φαινόμενα, συνθήκες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, μόνο και μόνο για να παρέχετε στα όντα για τα οποία φτιάξατε το σύμπαν, ένα κόσμο τόσο λογικά και σωστά δομημένο, που θα δικαιολογούσε απόλυτα ή σχεδόν απόλυτα τη δική του ύπαρξη και θα έκρυβε όσο καλύτερα μπορούσε τη δικιά σας παρουσία. Βέβαια για να γίνει αυτό, το δημιούργημά σας χρειάστηκε να πιάσει πάρα μα πάρα πολύ από το χωροχρόνο σας ώστε να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, αλλά αυτό δεν ήταν παρά μια μικρή λεπτομέρεια για εσάς, αφού ως Θεός κανένα πρόβλημα δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά σας.
Φανταστείτε τώρα ότι το ων ή ένα από τα όντα για τα οποία φτιάξατε το σύμπαν είναι ο άνθρωπος, αυτά τα αυτοκινούμενα δοχεία οξυγόνου, υδρογόνου και άνθρακα ή με άλλα λόγια υγρά κάρβουνα. Εσείς ρίξατε τους σπόρους σας στο κενό και να ‘μαστε τώρα που αρχίζει να δημιουργείται ζωή πάνω στη γη. Κάθεστε πίσω και απολαμβάνετε το έργο σας να δουλεύει ρολόι περιμένοντας καρτερικά και θαυμάζοντας το αποτέλεσμα του κόπου σας.
Στην ώρα τους έρχονται και τα ανθρωποειδή, αλλάζουν διάφορες μορφές και κάποια στιγμή καταλήγουν σε αυτή που εμείς σήμερα θεωρούμε δεδομένη. Όντα, όχι από τα πιο όμορφα από αυτά που κατοικούν στον πλανήτη που τα ίδια ονόμασαν Γη, αλλά ικανά να σκέφτονται, να έχουν συναισθήματα και να εξελίσσονται. Με τα πρώτα σημάδια ευφυΐας να σου και οι πρώτες θεϊκές αναζητήσεις, στο νερό, στον κεραυνό στο σεισμό στα ζώα και στη φαντασία, οπότε και εσείς ικανοποιημένος ότι δεν σας πήραν χαμπάρι, παρά τον κόπο σας, συνεχίζετε την παρακολούθηση.
Για να μην τα πολυλογούμε φτάνουμε και κάπου στην εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έχετε δει πολέμους και πολέμους, σφαγές και σφαγές, ίντριγκες δολοπλοκίες και αν και ξέρατε ότι κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα, έχετε αρχίσει λίγο να κουράζεστε. Ήδη νωρίτερα κάποιοι συνειδητοποίησαν την παρουσία σας ή έστω μια κάποια φιλοσοφική αντίληψη της ύπαρξής σας και για αυτό τους το επίτευγμα τους έχετε βοηθήσει όσο μπορούσατε, όπως για παράδειγμα στον κατακλυσμό, όπου η ανθρωπότητα έπιασε για πρώτη φορά πάτο. Τώρα όμως έχουν φτάσει και αυτοί στο σημείο να σφετερίζονται το όνομά σας και επειδή η κατάσταση δεν πάει άλλο και τα υγρά κάρβουνα έχουν πιάσει πάτο για δεύτερη φορά, αποφασίζεται να στείλετε τον υιό σας. Ξέρετε ότι είναι κακή ιδέα, με βάση το τι τον περιμένει, αλλά είναι η σπίθα που πρέπει να πέσει για να ανάψει η φωτιά και δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, γιατί πρώτον ο κατακλυσμός δεν έπιασε και δεύτερον έπρεπε να σταλεί κάποια στιγμή για να προετοιμάσει και το φινάλε.
Όμως, αν και όλη αυτή η ιστορία με τον υιό σας, ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα, μετά από μερικούς αιώνες έχουμε επιστρέψει πάλι στα ίδια. Πάλι εσείς να έχετε βαρεθεί να καταγράφετε αμαρτίες, πάλι πόλεμοι, δυστυχία, παρακάλια, γκρίνια, μιζέρια και όλα τα σχετικά και έχετε αρχίσει να επιβεβαιώνετε το ρητό ότι το ωραίο με τα παιδιά είναι μόνο την ώρα που τα κάνεις…
Κάποια στιγμή οι άνθρωποι αναπτύσσουν σιγά, σιγά τη ψυχολογία, τη ψυχιατρική και τη ψυχοθεραπεία. Αυτό σας ευχαριστεί, αν και η ειρωνεία είναι ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με αυτά τα θέματα είναι άθεοι και το ηθικό σας αναπτερώνεται για λίγο. Παρ’ όλα αυτά ούτε αυτό είναι αρκετό και γρήγορα απογοητεύεστε και πάλι. Έχουμε φτάσει στη σημερινή εποχή όπου ο άνθρωπος έχει ήδη εφεύρει τα πυρηνικά όπλα και ξέρετε ότι αν ο διάβολος δεν προχωρήσει στα σχέδιά του γρήγορα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αποκάλυψη να έρθει κομματάκι νωρίτερα στη γη, χωρίς να σας χαλάει ιδιαίτερα όμως. Όπως και να έχει, δεν μπορείτε να πιέσετε και το διάβολο να επισπεύσει γιατί δεν πρέπει να χαλάσετε και τη δική του ψευδαίσθηση σε σχέση με το ρόλο που παίζει στο έργο.
Ανεξάντλητες οι αντοχές του θεού και άξιες απορίας και θαυμασμού. Και σας ρωτώ, αν ήσασταν εσείς στη θέση του, εσείς σαν Θεός, πραγματικά, θα μας αντέχατε; Δεν θα είχατε βαρεθεί όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο σκηνικό βίας, παράνοιας και εγωισμού αιώνες τώρα; Θεός είστε, δεν θα θέλατε να πατήσετε το fast forward να πάτε κατευθείαν στο τέλος και να αφήσετε σε εμάς την ψευδαίσθηση ότι αυτό που, με την ικανότητά μας να ξεχνάμε, αντιλαμβανόμαστε σαν χρόνος, κυλά φυσιολογικά; Δεν θα θέλατε γιατί θα ήσασταν Θεός, γιατί θα σκεφτόσασταν και τις καλές στιγμές και την ελπίδα τη συμπόνια και καλοσύνη κάποιων ανθρώπων και γενικά τη καλή πλευρά της ζωής, τώρα όμως που σκέφτεστε σαν άνθρωποι θα το κάνατε. Δεν θα αντέχατε τόσο πόνο, μιζέρια και καταστροφή. Αφού σαν άνθρωποι δεν θα αντέχαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν κάνουμε τη χάρη στο Θεό να συμμαζευτούμε λίγο;
Προσωπικά πιστεύω αλλά δεν είμαι και αυτό που λένε θρήσκος, βάλτε όμως για μια στιγμή τον εαυτό σας στη θέση του Θεού και σκεφτείτε με τι θα έπρεπε να έρθετε αντιμέτωποι. Έχει γίνει όλη αυτή η δουλειά γύρω μας μόνο και μόνο για να μπορούμε εμείς να βγάζουμε τα μάτια μας; Θα μου πείτε ότι δουλειά του Θεού είναι να τα αντέχει όλα αυτά, αλλά αυτό δεν είναι έλλειψη αξιοπρέπειας; Αν εγώ βάζω καθαρίστρια να μου καθαρίζει το σπίτι μια φορά την εβδομάδα αυτό σημαίνει ότι μπορώ να κάνω το σπίτι μπουρδέλο; Δεν θα την έκανε κλέφτηκα παρόλο που είναι η δουλειά της; Αυτό είναι το ένα από τα δύο ερωτήματα που με προβληματίζουν. Το άλλο είναι, πιστεύετε ότι πραγματικά αξίζουμε τέτοιας θεϊκής αντοχής και υπομονής; Και αν ναι, αξίζει πραγματικά τον κόπο να βασανίζονται τόσοι άνθρωποι έστω και αν κατά πάσα πιθανότητα είναι προσωρινό και ασήμαντο μπροστά σε αυτό που έπεται;
