σκόρπιες... σκέψεις

Από το πρωί σήμερα ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αρχικά σκέφτηκα να πάρω τον ψυχολόγο μου τηλέφωνο, αλλά θυμήθηκα ότι δεν έχω ψυχολόγο και αποφάσισα να κάτσω να γράψω εδώ, που είναι και τσάμπα.
Το πρόβλημα είναι ότι γυρνώντας από διακοπές φέτος δεν έγραψα κανένα άρθρο του τύπου “σκόρπιες απαισιόδοξες σκέψεις ν. 3” και κάτι μέσα μου δεν καθόταν καλά. Το βόλεψα λοιπόν λίγο καλύτερα στη συνείδησή μου, σε μια πιο αναπαυτική στάση, καθώς θυμήθηκα ότι στις διακοπές είχα υλικό για το εν λόγο άρθρο, το οποίο τελικά απέρριψα. Η βασική ιδέα ήταν ότι τελευταία νιώθω όλο και περισσότερο τον πλανήτη μας σαν ένα τεράστιο τρελοκομείο. Οι άνθρωποι είμαστε όλοι τρελοί και κάποιος μας άφησε κλειδωμένους εδώ, αφού απέτυχε συστηματικά να μας θεραπεύσει με άλλες μεθόδους, να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, κάτι στο οποίο μέχρι τώρα τα πάμε περίφημα. Ο λόγος που απέρριψα το εν λόγω άρθρο είναι γιατί την ώρα που τελείωνα τις σημειώσεις μου, στα τραγούδια που άκουγα σε τυχαία σειρά, κατά διαβολική σύμπτωση έπαιξε αυτό (στο οποίο παρεμπιπτόντως δεν είχα δώσει ποτέ σημασία μέχρι εκείνη τη στιγμή):

Το θεώρησα θεϊκό σημάδι και αποφάσισα να βγάλω το απαισιόδοξες από τον τίτλο, οι διαβολεμένες φωτιές όμως με πρόλαβαν, ανέβασα άλλο άρθρο και από τότε κάτι μέσα μου με έτρωγε.

Ένα πράγμα μου έμεινε από τις φετινές μου διακοπές και αυτό ήταν η επίσκεψη στο καστρομοναστήρι της Μεθώνης. Ένα κάστρο που θα ήταν ωραιότατα διατηρημένο αν δεν είχε χτιστεί ένα μοναστήρι ένα νεκροταφείο και έξι τουλάχιστον (τόσες μέτρησα) εκκλησιές μέσα στα σπλάχνα του. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τόσες εκκλησίες μαζεμένες σε τόσο λίγο χώρο. Το ηθικό δίδαγμα από την όλη επίσκεψη ήταν ότι εξίσου επικίνδυνο με τις εκκλησίες και τα μοναστήρια είναι και το υπουργείο πολιτισμού όπως με πληροφορούσε η παρακάτω πινακίδα εντός του κάστρου...

Κάτι που θέλω να προσθέσω είναι ότι φέτος το καλοκαίρι κλείσαμε ένα χρόνο από το τελευταίο τεύχος της Βαβέλ, το τεύχος 246 του Ιουνίου του 2008. Λίγο πριν φύγω για διακοπές πέρασα και από τη Λόντου και αφού δεν βρήκα σημεία ζωής το πήρα απόφαση ότι η Βαβέλ, μας τελείωσε. Δεν ξέρω με τι να θυμώσω. Με τον κόσμο που δεν την διάβαζε, με την ίδια που παρά σοβάρεψε και εδώ και καιρό είχε πετάξει από πάνω της το χαρακτηριστικότερο κομμάτι της, το ερωτικό; Η με το ότι η απουσία της πέρασε σχεδόν απαρατήρητη; ... δεν ξέρω. Αισθάνομαι ότι κάτι λείπει αλλά κατά κάποιο περίεργο και άρρωστο τρόπο, αυτό το κάτι δεν λείπει από κανένα.

Α! και να μην ξεχάσω, προκηρύχτηκαν εκλογές πριν λίγο και το καφενείο στο ισόγειο πήρε φωτιά. Πάντα πέφτανε τσακωμοί τα απογεύματα, αλλά από σήμερα και για τους επόμενους δύο μήνες θα έχουμε κάθε μέρα κανονικό πάρτι.

Στο καφενείο από κάτω και όχι μόνο, η μαλακία θα πηγαίνει σύννεφο... και ως γνωστόν, στη χώρα μας, το μαλάκα εμίσησαν πολλοί, τη μαλακία κανένας...

(το τελευταίο πάρτε το και σαν συμβουλή προς τους υποψηφίους ψηφοφόρους... η μαλακία ξέρετε έχει και τα όριά της...)