Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όταν ένας άνθρωπος μπορεί να αντισταθεί στα τανκ αλλά ένας άλλος δεν μπορεί να αντισταθεί στις παραλίες τότε κάτι δεν πάει καλά.

Αν ο άνθρωπος των τανκ μπορούσε να συνομιλήσει με των άνθρωπο της παραλίας, ο διάλογος θα ήταν κάπως έτσι...

-Μα καλά, εγώ πήγα να δώσω τη ζωή μου και εσύ δεν μπορείς να δώσεις λίγο από το χρόνο σου;

-Γιατί αυτοί έχουν δώσει τίποτα σε εμένα για να τους αφιερώσω το χρόνο μου;

-Ναι αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σε ακούσουν! Με το να μη μιλάς δεν τους λες τίποτα!

-Και όταν τους είπα, με άκουσαν;

-Πες τους τα ξανά! Με άλλο τρόπο!

-Όλοι οι τρόποι το ίδιο είναι, σε όποιον και από αυτούς αν τα πω.

...

Και ο διάλογος θα συνεχιζόταν για ώρες κάπως έτσι, ή τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η φραπεδιά του ανθρώπου της παραλίας και να ξαναγυρίσει στη θάλασσα για καμιά βουτιά. Ο άνθρωπος των τανκ, βλέποντας τη σιλουέτα του ανθρώπου της θάλασσας να χάνεται μέσα σε αυτή, θα έσκυβε το κεφάλι και θα έφευγε απογοητευμένος. Στο δρόμο της επιστροφής θα έπεφτε επάνω σε μια πολιτική συζήτηση δέκα περίπου ηλικιωμένων, σε καφενείο της κυψέλης και θα αποφάσιζε να κόψει τις φλέβες του, επί τόπου και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η παραίτηση και η αδιαφορία του Έλληνα ψηφοφόρου, τουλάχιστον αυτού που δεν είναι ούτε κομματόσκυλο ούτε βυσματούχος είναι πραγματικά απορίας άξια. Αχαριστία; Αγνωμοσύνη; Αμορφωσιά; Τεμπελιά; Απλά βλακεία; Πείτε το όπως θέλετε αλλά δεν δικαιολογείται. Το επιχείρημα της τιμωρίας δια της αποχής, μόνο σαν μαζοχισμός μπορεί να θεωρηθεί. Εξάλλου είναι γνωστό πως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζει, άρα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να νίψει τας χείρας του.

Και για να κλείσουμε την παραπάνω ιστορία, ο φανταστικός άνθρωπος των τανκ, ο οποίος πολύ παραξενεύτηκε και απογοητεύτηκε από την σύντομη επίσκεψή του στη χώρα μας, καθώς το αίμα έτρεχε από τις φλέβες του σκεφτόταν: “Μα όταν εμένα το τανκ μου έκανε απειλητικές κινήσεις ή έκανε μανούβρες για να περάσει δίπλα μου, εγώ έτρεχα μπροστά του και το σταματούσα. Όταν σταμάτησε και δεν είχε που να πάει, ανέβηκα επάνω του και το ποδοπατούσα... Αυτοί πώς μπορούν, σε καταστάσεις με λιγότερο ρίσκο, να γυρνούν την πλάτη και να φεύγουν; Πώς;” Και δυστυχώς το ερώτημά του έμεινε αναπάντητο.

“Ούτε σταγόνα χαμένη”, ακούστηκε να λέει μια φωνή από ένα ραδιόφωνο εκεί κοντά και ο άνθρωπος των τανκ, έκπληκτος από την ατάκα, άφησε την τελευταία του πνοή και μαζί της ίσως και την τελευταία μας ελπίδα για αξιοπρέπεια.

see more Political Pictures