Όλα καλά... (μπαγιάτικο ποστ νούμερο δύο)

Τον τελευταίο καιρό όλα κυλούν φυσιολογικά...
για μια στιγμή μόνο τρόμαξα, όταν είδα μια ποδηλάτη στην Αλεξάνδρας γύρω στα σαράντα, κατά τα άλλα φυσιολογική και το πιο πιθανό να γύριζε μεσημεριάτικα από τη δουλειά της και για λίγο πίστεψα ότι η πόλη μας είναι πραγματικά μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και όχι μέρος αυτού που απαξιωτικά πλέον αποκαλούμε Βαλκάνια. Απαξιωτικά και με έντονα τα σημάδια της αμορφωσιάς που άφησε η τουρκοκρατία η οποία καλά κράτησε, και η οποία την παιδεία που στέρησε από τους λαούς που εξουσίαζε, τελικά την στέρησε και από τον εαυτό της.
Τρόμαξα που λέτε ότι εκπολιτιστήκαμε, αλλά μόνο για λίγο, γιατί λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, ένας ταξιτζής αποφάσισε να φρενάρει απότομα σε σήμα υποψήφιου πελάτη, να στρίψει απότομα δεξιά, να κλείσει την λεωφορειολωρίδα, να κατατρομάξει τους οδηγούς πίσω από αυτόν που κρατώντας την απόσταση ασφαλείας που κατά γενική ομολογία όλοι οι Έλληνες οδηγοί κρίνουν ως επαρκή, ήτοι αυτή του μισού μέτρου από τον προπορευόμενο προφυλακτήρα, και ως αποτέλεσμα να ακούσει τα γαμοσταυρίδια της ποδηλάτισσας πρώτα, που παραλίγο να πατήσει και όλων των υπολοίπων οδηγών στη συνέχεια. Ανακουφίστηκα για το συμβάν που με επανέφερε στην πραγματικότητα και με πέταξε με τις κλωτσιές έξω από την ψευδαίσθηση που μπήκα χωρίς να χτυπήσω και στην οποία διαφορετικά θα είχα παγιδευτεί και διαδώσει σε αρκετούς από τους φίλους μου, μολύνοντας τελικά τον Βαλκανικό αμόρφωτο αέρα μας με ψεύτικες ελπίδες ή κάτι σαν πλασίμπο ευγένειας...
Και τώρα που λέμε για ψεύτικες ελπίδες και τουρκοκρατία λίγο νωρίτερα, μου έκανε τρομερή εντύπωση κάτι που βλακωδώς δεν είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα. Την ίδια μέρα με το περιστατικό της αθυρόστομης ποδηλάτισσας και του κλασσικού σταρχιδιστή ταρίφα, άκουσα στο ραδιόφωνο του Σκάι όπου μιλούσαν για έναν από τους μεγάλους Έλληνες (τον Καποδίστρια), να λένε για τον φιλελληνισμό ότι λίγο μετά την επανάσταση οι φιλέλληνες απογοητεύτηκαν γιατί ενώ είχαν στο μυαλό τους κάτι από την αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια, οι πρόσφατα απελευθερωμένοι Έλληνες ήταν ένα τσούρμο κάφρων και δικαιολογημένα, μετά από τόσα χρόνια αμορφωσιάς στην τουρκοκρατία, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να απελευθερωθούν έσπευσαν να βάλουν σε υποθήκη τα εδάφη της νεαρής χώρας τους και που στο μόνο που έμοιαζαν με τους προγόνους τους ήταν ότι με το που απελευθερώθηκαν άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους. Τα τελευταία τα πρόσθεσα εγώ, αλλά όπως και να έχει μου έκανε εντύπωση η απογοήτευση των φιλελλήνων η οποία ήταν απόλυτα δικαιολογημένη και τους θυμήθηκα όταν έγινε το περιστατικό με την ποδηλάτισσα, γιατί η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος και εγώ απογοητεύτηκα.
Άσχετο... θεωρώ μπούρδα αυτό που κάνει ο Σκάι με τους μεγάλους Έλληνες αλλά σπάω πολύ πλάκα τελευταία με τους νεοδημοκράτες όταν τους κολλάω και αγανακτισμένα βρίζω τον Καραμανλή (το θείο) και αυτούς που τόλμησαν να τον ψηφίσουν και να τον βάλουν στην πρώτη δεκάδα με Πλάτωνα, Μ. Αλέξανδρο και λοιπούς. Έχουν πολύ πλάκα οι αντιδράσεις τους...

Σκέψεις για την αδιαφορία.

Τον τίτλο τον έκλεψα από ένα βιβλίο του Πλάτωνα Ριβέλη που διαβάζω αυτό το καιρό, αποτυπώνει όμως ακριβώς τις σκέψεις που κάνω τελευταία... Στο εγχειρίδιο περί ανθρώπινης βλακείας, ο συγγραφέας μεταξύ σοβαρού και αστείου αναλύει πώς οι βλάκες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα σε μια σταθερή αναλογία στην κοινωνία μας.
Στην κατηγορία αυτή της βλακείας ή ηλιθιότητας θα πρέπει να κατατάξουμε και την αδιαφορία η οποία μάλιστα μπορεί να είναι πολύ χειρότερη από τη βλακεία και δεν έχει και άλλοθι για να απαλλαχθεί.
Δυστυχώς η αδιαφορία συναντιέται πλέον όλο και περισσότερο σε όλο και περισσότερο κόσμο. Το πρόβλημα μάλιστα οξύνεται από το γεγονός ότι η πληροφόρηση (γενικά και αόριστα) εισβάλει από παντού στη ζωή μας, αλλά ο κόσμος, παραδόξως, δείχνει όσο πιο ενημερωμένος να είναι τόσο περισσότερο να αδιαφορεί. Μάλιστα προσφιλή του λύση είναι να κάνει πώς δεν ακούει ή να διαμαρτύρεται για την αδιαφορία του κράτους, το οποίο στην τελική είναι ανίκανο να φροντίσει τον ίδιο του τον εαυτό, πόσο μάλλον τους πολίτες του.
Η πιο σημαντική συνέπεια αυτής της ραγδαίας αύξηση της αδιαφορίας είναι η συμπίεση του αλτρουισμού, έννοια που κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει και που συνήθως στις μέρες μας, για να την αποκτήσουμε πρέπει, εφόσον δεν την κληρονομήσαμε από τους ελάχιστους γονείς στην Ελλάδα που έχουν απομείνει και που δεν παλεύουν για να βάλουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, να ξοδέψουμε ένα κάρο λεφτά σε μεταπτυχιακά στο εξωτερικό τα οποία τελικά θα μας αφήσουν και άνεργους...
Είναι παράδοξο το πώς οι καιροί της αφθονίας μας, καθόλου δεν φαίνεται να μας έχουν ωφελήσει σε συλλογικό επίπεδο παρά μόνο σε προσωπικό και ολοένα και πιο εγωκεντρικό.
Αυτά που λέτε σκεφτόμουν εχθές όταν βγήκα από το Slumdog Millionaire μια κατά τα άλλα μέτρια ταινία. Επίσης σκεφτόμουν ότι εδώ η ανθρωπότητα καίγεται και το Ελληνικό νινί χτενίζεται καθώς όσο επιφανειακή και να ήταν η ταινία, δεν μπορώ να μην της αναγνωρίσω ότι μου έδωσε να καταλάβω το πόσο μίζεροι και μικροπρεπείς είμαστε όλοι και εδώ και αλλού που απλά αγνοούμε επιδεικτικά μια κατάσταση στης οποίας τη διαμόρφωση έχουμε συμβάλει.
Το πόσο τραγικά μίζεροι είμαστε μου το θύμισε επίσης ένα περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας κατά το οποίο ο νομάρχης Αθηνών, αν δεν απατώμαι, κατέβηκε στο κέντρο της Αθήνας και είδε μια κάπως περίεργη κατάσταση η οποία δεν του πολύ άρεσε ενώ διαπίστωσε και χρήση και διακίνηση ναρκωτικών, πράγμα πρωτοφανές! Τι αποφάσισε λοιπών; Μα τι άλλο, θα εισηγηθεί να φτιαχτεί μια επιτροπή από πολλούς δημόσιους φορείς για να εξετάσει και να λύσει το πρόβλημα!
Γαμάτος! Και εμείς γιατί σε ψηφίσαμε ρε μεγάλε και δεν εκλέγαμε κατευθείαν μια επιτροπή να μας λύνει τα προβλήματα και πληρώνουμε εσένα; Τι ρόλο βαράς αν δεν είναι δουλειά σου να λύνεις τέτοια προβλήματα, είτε απευθείας, είτε σε συνεργασία με άλλους, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο τοπικός δήμος και χρειάζεσαι άλλους να κάνουν τη δουλειά σου; Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα αυτονόητα σε αυτή τη χώρα και θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με τα παγκόσμια προβλήματα μέρος των οποίων είναι και ο καθένας μας μέσω της κατανάλωσης και της στήριξης των εκάστοτε κυβερνήσεων; Δώστε επιτροπές στο λαό! Αφού όλοι ξέρουμε πώς το γουστάρει! Εδώ για θέματα περιβαλλοντολογικής συνείδησης, ανθρώπινων δικαιωμάτων, εργατικών δικαιωμάτων, κ.ο.κ. θα βρεις στη χώρα μας χίλιες δυο οργανώσεις! αφού σε κάθε πορεία, κατεβαίνουν τρεις και τέσσερις από δαύτες! Επιτροπή πλατείας, στέκι συνοικίας, εργατικά σωματεία για κάθε λογής επάγγελμα και παραπάνω από ένα σε κάθε επάγγελμα, επιτροπές αλληλεγγύης προς διάφορους σκοπούς και πρόσωπα, ανεξάρτητοι από ' δω, ανεξάρτητοι από 'κει, τρεις χιλιάδες κομματικές και μη οργανώσεις μες στα πανεπιστήμια, τριάντα δύο χιλιάδες οργανώσεις κατά τα άλλα αναρχικών, σύνδεσμοι φίλων και φιλάθλων, ενώσεις προσώπων και σκοπών, όλοι για όλους κανένας για εμένα... Απορώ πώς διοικούνται όλες αυτές οι οργανώσεις, πόσα προεδρία, πόσες επιτροπές, πόσες συνελεύσεις, αφού νομίζω ότι τις περισσότερες από αυτές τις στήνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Και μετά εσύ μου λες για σοβαρά προβλήματα, πείνα εξαθλίωση, αλτρουισμό, αδιαφορία και τα συναφή, έννοια σου όμως και πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι...

(Το κείμενο το έγραψα πριν περίπου δύο εβδομάδες. Τον τελευταίο καιρό έχω μείνει χωρίς internet λόγω μετακόμισης και βολεύομαι περιστασιακά σε φίλους . Σύντομα θα ξεμπερδέψω... ελπίζω)