ΜΑΤ οι κρανοφόροι

Το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο του Χρήστου Μπρατάκου το ξέθαψα προχθές από τη βιβλιοθήκη μου και θυμήθηκα, όπως και την πρώτη φορά που το διάβασα και παρά την ηλικία του, το πόσο επίκαιρο είναι.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1982 (εκδόθηκε αρκετά αργότερα) και μιλά για το πέρασμα του συγγραφέα από την ελληνική αστυνομία, τους λόγους που τον οδήγησαν προς και από αυτήν και τις εμπειρίες που αποκόμισε μέχρι και τα γεγονότα του πολυτεχνείου το 1980, μετά από τα οποία παραιτήθηκε.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ξεκινά την εισαγωγή του στο βιβλίο γράφοντας:
Ησυχία τάξη και ασφάλεια. Τρεις μαγικές λέξεις, που όταν τις προσφέρεις φωναχτά λειτουργούν περίπου σαν το "άμπρα - κατάμπρα" της Καμπάλα. Επειδή όμως κανείς δεν μπόρεσε να τις προφέρει αρκετά δυνατά, τόσο που ο λόγος να γίνει πράξη ως δια μαγείας, ο κόσμος μας συνεχίζει να είναι ανήσυχος, άτακτος και ανασφαλείς, πράγμα που ως γνωστόν κάνει πάρα πολύ κακό στην υγεία των φιλήσυχων πολιτών, που απεχθάνονται την αταξία και την ανασφάλεια. Και γι' αυτό, οι φιλήσυχοι πολίτες, πλην των βαρβιτουρικών που εξασφαλίζουν "εσωτερική" ηρεμία, εφεύραν και την αστυνομία που εξασφαλίζει "εξωτερική" ηρεμία. Κατά κάποιον τρόπο η αστυνομία είναι φάρμακο δραστικό και αποτελεσματικό που όμως όπως όλα τα δραστικά φάρμακα, άλλους ωφελεί κι άλλους βλάπτει, περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με την ταξική τους τοποθέτηση.

Και ο συγγραφέας του βιβλίο το κλείνει υπενθυμίζοντας μας ότι:
ο διάλογος είναι ο έρωτας του πνεύματος
η βία, τα περιττώματά του

Το βιβλίο υπάρχει στο Scribd μπορείτε να το διαβάσεται ή να το κατεβάσετε δωρεάν από εδώ.