Προχωρώντας ανάμεσα από συντρίμμια παλαιότερων γενεών, η ασθενική και ναρκισσιστική συλλογική μνήμη του λαού μας, ενισχυμένη από μία ισχυρή δόση γεροντικής ανίας και ξεροκεφαλιάς, εξακολουθεί πεισματικά να αρνείται να μάθει από τα λάθη της.
Διεργασίες και ζυμώσεις που μπορεί να πάρουν και χρόνια μέχρι να δείξουν αποτελέσματα αλλά που σχεδόν πάντα φέρνουν την πρόοδο μέσα από μια συνεχώς εξελισσόμενη και προσαρμοζόμενη αυτογνωσία, δεν φαίνονται να έχουν τον παραμικρό αντίκτυπο στο λαό μας.
Λάθη επί λαθών, τα οποία αντί να αποτελέσουν το παιδαγωγικό μέσο, το μόνο που φαίνεται να καταφέρνουν είναι να ενισχύσουν το εγωιστικό αίσθημα αυτού του λαού ο οποίος προσπαθεί κάνοντας, κουτσό για να μην κουράσει το ένα του πόδι (το καλό), να παραβγεί στον παγκόσμιο στίβο λαούς που τρέχουν και στηρίζονται λιγότερο ή περισσότερο καλά και στα δυο τους πόδια.
Τέτοια η παραφροσύνη και το μεθύσι αυτής της χώρας, τέτοια η διχόνοια και η χαζομάρα των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτή που τελικά σε κάνει να πιστεύεις ότι πέρα από την ντροπή των προγόνων μας, δεν είμαστε άξιοι ούτε τον οίκτο των παιδιών μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου