Μπράβο μαλάκες.

Το Euro 2004 και η ΧΑ

Μια μέρα πριν από τη διαφαινόμενη είσοδο της ΧΑ στη Βουλή και όσο και αν θέλω να ελπίζω για το αντίθετο δεν μπορώ να πω ότι δε με θλίβει να ακούω συνεχώς γύρω μου για κόσμο που προτίθεται να τους ψηφίσει. Μέχρι τώρα προσπαθούσα να πείσω πασόκους και νεοδημοκράτες ότι μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, το να ξανά ψηφίσουν κάποιο από αυτά τα δύο κόμματα τους κάνει απλά ή ηλίθιους ή προδότες με προσωπικά συμφέροντα. Όταν όμως έρχομαι αντιμέτωπος με κόσμο και ειδικά με γνωστούς κάτω των τριάντα, που απροκάλυπτα δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τη ΧΑ, πραγματικά τα αντεπιχειρήματα είναι τόσο προφανή που μένω λίγο μαλάκας. Εννοείται ακολουθεί χώσιμο αλλά από εκεί που έλεγα ότι "παιδιά ας σταματήσουμε να μιλάμε για τα χρυσαύγουλα, τους δίνουμε αξία" βλέπω συνεχώς γύρω μου να ξεπετάγονται μαλακισμένα που θα ρίξουν την ψήφο τους εκεί.

Δεν έχω να σας κάνω κάποιο ιδιαίτερο κήρυγμα περί ΧΑ, έτσι και αλλιώς είναι λίγο αργά και ότι χρειάζεται να  ξέρετε είναι εκεί έξω, θέλω μόνο να σας πω ότι όποτε ακούω για τα χρυσαύγουλα μου έρχεται στο μυαλό ο τελικός του euro 2004. Τον τελικό αυτό που λέτε, που παρακολουθήσαμε στην πλατεία Κοτζιά σε μία από τις γυγαντοοθόνες που είχε στήσει ο δήμος τότε, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, όχι γιατί κερδίσαμε ενώ γαμοκύπελο αλλά γιατί μέσα σε λίγες ώρες ένιωσα τη μεγαλύτερη στιγμή εθνικής υπερηφάνειας και μεγαλύτερης εθνικής ντροπής μαζί ως Έλληνας.

Υπερηφάνειας γιατί κατά τη διάρκεια του αγώνα αν κοιτούσες γύρω σου στην πλατεία έβλεπες Έλληνες, και "ξένους", μετανάστες από διάφορες χώρες, να παρακολουθούν τον αγώνα μαζί, φωνάζοντας, χειροκροτώντας, γελώντας, αγωνιώντας, άλλος μόνος του, άλλοι σε μεγάλες παρέες, άλλος κρεμασμένος από μία κολόνα, άλλος με το παιδί του στους ώμους του, όλοι μαζί σαν ένα.

Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τη χαρά και την ομόνοια αυτή τη διαδέχθηκε η ντροπή και η απογοήτευση ακριβώς στην πλατεία Ομονοίας όπου φύγαμε όλοι μαζί να πάμε να πανηγυρίσουμε. Εκεί λίγα λεπτά αφού φτάσαμε είδαμε κόσμο να τρέχει γύρω μας χωρίς προφανή λόγο, γρήγορα όμως καταλάβαμε ότι πρόκειται για χρυσαυγίτες που κυνηγούσαν τους αλλοδαπούς που πανηγύριζαν μαζί μας. Δεκαπέντε ή είκοσι χρυσαυγίτες κυνηγούσαν και χτυπούσαν όποιον ξένο έβλεπαν μπροστά τους. Γύρω μας άλλοι δεν πήραν καν χαμπάρι τι γινόταν και άλλοι φώναζαν "μπράβο καλά τους κάνετε". Σηκωθήκαμε αμέσως και φύγαμε, αργότερα στην τηλεόραση, έδειχναν πλάνα κόσμου να πανηγυρίζουν στην Ομόνοια. Στα πλάνα πουθενά δεν έβλεπες αυτό το πολύχρωμο πράγμα της Κοτζιά, μόνο κάφρους, και ανάμεσά τους, τους ίδιους κάφρους που "καθάρισαν" νωρίτερα την πλατεία, "μόνους" τους, να πανηγυρίζουν. Ξέρω ότι έχουν κάνει και πολύ χειρότερα, αλλά όποτε ακούω για τα χρυσαύγουλα αυτό το σκηνικό μου έρχεται και θέλω να τους φτύσω στα μούτρα. Ελπίζω αύριο να μην είναι η αρχή που θα μας κάνει σταδιακά αυτό το άχρωμο μαλακισμένο πλήθος που πανηγύριζε στην ομόνοια το 2004.