Άλλος ένας χρόνος φεύγει και καθώς ο επόμενος έρχεται προσπαθώ να φρενάρω λίγο τον εαυτό μου από την, ασυνήθιστη για τα μέτρα μου, αισιοδοξία που δείχνω τελευταία, και πέρα από τις ελπίδες και προσμονές που φέρνει μαζί της η επόμενη χρονιά, να σταθώ λίγο στα πράγματα που θέλω να φορτώσω μαζί μου για να μην τα ξεχάσω.
Θέλω να σταθώ λίγο, να γυρίσω και να να ρίξω μια τελευταία ματιά στον κόσμο που είδα να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από το υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας και να αναζητεί σε κάδους, όλο και πιο μακριά από αυτό, φαγητό, ρούχα ή οτιδήποτε άλλο στο σκουπίδια.
Στον κόσμο που γυρνούσε και γυρνά ακόμα και σήμερα όλο το λεκανοπέδιο με καροτσάκια σούπερ μάρκετ ψάχνοντας παλιό μέταλλα.
Στον κόσμο που βγήκε στους δρόμους και τις πλατείες ξανά και ξανά, που έφαγε ξύλο, που πνίγηκε στα δακρυγόνα που έχασε τη ζωή του.
Στους μπαχαλάκηδες που συνέχισαν να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας.
Στους μπάτσους και τις ομοιότητες της εθνοσωτήριας λογικής τους με την εθνοσωτήρια λογική των χουντικών.
Στο ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ και το Λάος που όχι μόνο συνέχισαν, δυστυχώς με αρκετή επιτυχία, την προσπάθεια να μετατρέψουν την αγανάκτηση προς το πρόσωπό τους σε απαξίωση προς το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και του κοινοβουλευτικού συστήματος, αλλά και που εγκαθίδρυσαν μια υπηρεσιακή κυβέρνηση χωρίς καμία νομιμοποίηση.
Στα κόμματα της αριστεράς που δεν κατάφεραν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να τις εντάξουν, με ένα δημοκρατικό πλαίσιο, σε μία ευρύτερη συμμαχία που θα μπορούσε να μας προστατέψει από τη νεοφιλελεύθερη επέλαση των βαρβάρων.
Και τέλος στους φίλους και τους γνωστούς που αποφάσισαν να μεταναστεύσουν.
Σίγουρα ξεχνάω πολλά πράγματα και περιστατικά και σαφώς παραλείπω αυτά που μας δίνουν ελπίδα και δύναμη, αλλά άσχετα αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο, εγώ αυτή τη στιγμή θέλω να θυμάμαι ότι ό,τι και να είχε μέσα αυτό το ποτήρι, όσο ήταν ακόμα γεμάτο, δεν το ήπιαμε εμείς.
Εύχομαι το 2012 να το ξανά γεμίσουμε.
Υ.Γ. Δεν ξέρω τι λέει το Times αλλά για εμένα πρόσωπο της χρονιάς είναι αυτός εδώ ο κυριούλης.
