Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Όλα καλά... (μπαγιάτικο ποστ νούμερο δύο)

Τον τελευταίο καιρό όλα κυλούν φυσιολογικά...
για μια στιγμή μόνο τρόμαξα, όταν είδα μια ποδηλάτη στην Αλεξάνδρας γύρω στα σαράντα, κατά τα άλλα φυσιολογική και το πιο πιθανό να γύριζε μεσημεριάτικα από τη δουλειά της και για λίγο πίστεψα ότι η πόλη μας είναι πραγματικά μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και όχι μέρος αυτού που απαξιωτικά πλέον αποκαλούμε Βαλκάνια. Απαξιωτικά και με έντονα τα σημάδια της αμορφωσιάς που άφησε η τουρκοκρατία η οποία καλά κράτησε, και η οποία την παιδεία που στέρησε από τους λαούς που εξουσίαζε, τελικά την στέρησε και από τον εαυτό της.
Τρόμαξα που λέτε ότι εκπολιτιστήκαμε, αλλά μόνο για λίγο, γιατί λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, ένας ταξιτζής αποφάσισε να φρενάρει απότομα σε σήμα υποψήφιου πελάτη, να στρίψει απότομα δεξιά, να κλείσει την λεωφορειολωρίδα, να κατατρομάξει τους οδηγούς πίσω από αυτόν που κρατώντας την απόσταση ασφαλείας που κατά γενική ομολογία όλοι οι Έλληνες οδηγοί κρίνουν ως επαρκή, ήτοι αυτή του μισού μέτρου από τον προπορευόμενο προφυλακτήρα, και ως αποτέλεσμα να ακούσει τα γαμοσταυρίδια της ποδηλάτισσας πρώτα, που παραλίγο να πατήσει και όλων των υπολοίπων οδηγών στη συνέχεια. Ανακουφίστηκα για το συμβάν που με επανέφερε στην πραγματικότητα και με πέταξε με τις κλωτσιές έξω από την ψευδαίσθηση που μπήκα χωρίς να χτυπήσω και στην οποία διαφορετικά θα είχα παγιδευτεί και διαδώσει σε αρκετούς από τους φίλους μου, μολύνοντας τελικά τον Βαλκανικό αμόρφωτο αέρα μας με ψεύτικες ελπίδες ή κάτι σαν πλασίμπο ευγένειας...
Και τώρα που λέμε για ψεύτικες ελπίδες και τουρκοκρατία λίγο νωρίτερα, μου έκανε τρομερή εντύπωση κάτι που βλακωδώς δεν είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα. Την ίδια μέρα με το περιστατικό της αθυρόστομης ποδηλάτισσας και του κλασσικού σταρχιδιστή ταρίφα, άκουσα στο ραδιόφωνο του Σκάι όπου μιλούσαν για έναν από τους μεγάλους Έλληνες (τον Καποδίστρια), να λένε για τον φιλελληνισμό ότι λίγο μετά την επανάσταση οι φιλέλληνες απογοητεύτηκαν γιατί ενώ είχαν στο μυαλό τους κάτι από την αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια, οι πρόσφατα απελευθερωμένοι Έλληνες ήταν ένα τσούρμο κάφρων και δικαιολογημένα, μετά από τόσα χρόνια αμορφωσιάς στην τουρκοκρατία, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να απελευθερωθούν έσπευσαν να βάλουν σε υποθήκη τα εδάφη της νεαρής χώρας τους και που στο μόνο που έμοιαζαν με τους προγόνους τους ήταν ότι με το που απελευθερώθηκαν άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους. Τα τελευταία τα πρόσθεσα εγώ, αλλά όπως και να έχει μου έκανε εντύπωση η απογοήτευση των φιλελλήνων η οποία ήταν απόλυτα δικαιολογημένη και τους θυμήθηκα όταν έγινε το περιστατικό με την ποδηλάτισσα, γιατί η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος και εγώ απογοητεύτηκα.
Άσχετο... θεωρώ μπούρδα αυτό που κάνει ο Σκάι με τους μεγάλους Έλληνες αλλά σπάω πολύ πλάκα τελευταία με τους νεοδημοκράτες όταν τους κολλάω και αγανακτισμένα βρίζω τον Καραμανλή (το θείο) και αυτούς που τόλμησαν να τον ψηφίσουν και να τον βάλουν στην πρώτη δεκάδα με Πλάτωνα, Μ. Αλέξανδρο και λοιπούς. Έχουν πολύ πλάκα οι αντιδράσεις τους...




2 σχόλια:

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αυτοί οι φιλέλληνες, πίτουρο είχανε στο κεφάλι τους; Περίμεναν κάτι από το αρχαιοελληνικό πνεύμα, two thousand years after; Και καλά, δεν έκαναν ένα ταξιδάκι τουριστικό στη Γραικυλία πριν αποφασίσουνε να γίνουνε φιλέλληνες, παρά πρώτα την υποστήριξαν και μετά απογοητεύτηκαν;

Ντιπ για ντιπ...

Εξάλλου, το να υποστηρίζει κανείς την απελευθέρωση ενός λαού μόνο και μόνο από αγάπη στο "αρχαίο πνεύμα" είναι το ολιγότερον ρατσιστικό - γιατί οι κάφροι δηλαδή δεν έχουν δικαίωμα στην ελευθερία;

Orestis είπε...

Τι να πούμε, πλέον έχουμε γίνει εξπέρ στην κοροϊδία και πρώτα πρώτα κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας και με πολύ επιτυχία μάλιστα!